Dróżką do dworku wiódł zagajnik brzozowy

Trawy ścieliły dywan w szmaragdzie od głowy

Brzozy rozłożyste jak pędzlem malowane

Niczym panny w sukni rozwichrzone całe.

Malarz, gdy wygląda za sztalug bywa chory

Dla srebrzystej poszarzałej z lekka słodkiej kory


Gdzie gałązki jej świętość w zieloności małą

Zdobią wianki panien a palmom szatę dają

I szumią te brzozy, gdy zefirek poranny

Zadumane to patrzą na swój woal panny.

A w trawach są chabry błękitem otulone

Śpią w źdźbłach trawy, kto dostrzeże, że to one.


Właśnie wzbił się kurz, pył- jakiś ruch z oddali

I powietrze zamienił w wir kłębami stały

Wjeżdżali wolno konno, ale wyprostowani

Rotmistrz z lekka na przodzie za nim dalej ułani

Kawalerzyści chłopcy piękni malowani

Serca biją pieśń u nie jednego z nich wielce

Raduje się dusza a usta śpiewają wierszem