No w końcu zszedłeś
z tych wszystkich świętych obrazów.
I w tej brunatnej kiecce,
przepasany tylko sznurkiem,
(dobrze, że to nie ten nylonowy od snopowiązałki)
siedzisz na ubogim stołeczku.
Na łokciu głowę ciężką podparłeś
(o jakiś, pierwszy lepszy, stół z desek),
a powieki same ci opadają.
I już za chwilę zamkniesz swoje oczęta,
ale jeszcze nie! Jeszcze się opierasz.
Jak byś słowami, co jak miecz ostre,
ze Złym walczył.
Odłożyłeś, nareszcie, wielkie tomisko,
i ten wymizerowany kwiatek, co to go zawzięcie
razem z tym nieporęcznym tomiszczem w jednej ręce,
niezdarnie, trzymałeś
(niektórym malarzom to nawet wchodziło
jakieś cudo pod orchideę podchodzące,
a przecież to zwykła biała lilia).
A druga ręka tym niemowlakiem zajęta
(jaki on tam niemowlak,
ale pewnie ciężki),
Oddałeś, więc "bajtla" mamusi.
Ten nieszczęsny zwierzak, co to było w końcu,
osioł, koń czy muł?
Nieważne, i tak uciekł.
Pewnie gdzieś się na jakieś łączce pasie.
I nawet ten chleb zjedzony.
Mimo że czerstwy już był, to jakoś "poszedł".
I tak siedzisz.
I zasnąłbyś już dawno.
Ale widać po twarzy, że pod czaszką
kłębią się myśli czarne.
Choć nie wszystkie czarne są do końca,
bo skoro ty potrafiłeś to może i inni
też będą umieli.
Więc jeszcze resztką sił,
nieśmiało się do siebie uśmiechasz.
Tak niepozornie, bo już sen za plecami.
Choć jeszcze byś mu coś powiedział,
ale już ci się słowa w myślach plączą.
Więc...
Siedzisz tylko i z myślami się mocujesz.