Drogi X. Od pewnego czasu przyglądam się sobie z uwagą daleko przekraczającą sens. Nie żebym nagle uznał siebie za bardziej interesującego niż jestem. Nie żebym stawiał siebie w centrum. Sądzę jednak, iż od czasu do czasu należy zajrzeć na peryferia. Skywalker powiedziałby zapewne, że na zewnętrznych rubieżach znajdziesz szumowiny z całej galaktyki. Niestety moje miejsce nie jest aż tak atrakcyjne. Nie teraz. No więc w tym przyglądaniu się sobie pomagają mi inni. Samemu jakoś brakuje mi metodyki. Ci inni zresztą sporo wiedzą, choć większość raczej wiedziała. Wiedział M.H., wiedział J.P., Cz.M. i sporo wiedziała M.J-P. Oni wiedzieli, ja nie wiem. Nie, nie jestem - jak dobrze wiesz - szczególnie oczytany. Gdzieś jednak trzeba poszukać tego, czego własnym rozumem nie obejmiesz. Nie pytaj mnie jednak o efekty. Ten cały proces przypomina bardziej bieg z przeszkodami. Nie zliczę ile razy się potykam. A propos procesu, przypomniał mi się stary "znajomy" z czasów licealnych. Zbyt może ambitny jak dla mnie, choć przeszedłem go wtedy gładko i jak mi się dziś zdaje, ze zrozumieniem. Ale to nie była sztuka. Sztuka jest głębiej. Sięgnąłem więc dalej, bo on - jak to ja teraz czynię - listy lubił pisać. A wtedy listy pisywało sie przecież prawdziwe. I napisał w jedym z nich do pewnej pani Mileny tymi słowy: "Nie przestrasz się, proszę, gdy poczujesz moje wargi na szyi. Nie chciałem całować, to tylko bezradna miłość...". Dlaczego ci to cytuję zapytasz. No właśnie, dlaczego? Z jakiegoś wewnętrznego powodu fragment ten nie daje mi spokoju. Chyba wyraża wszystko, co ów pan chciał przekazać tej pani. Wtedy i potem, listem. A rzadko można wyrazić wszystko, nie czyniąc lub mówiąc wiele. A może przydarzyło ci sie kiedyś coś takiego, na ten przykład? Napisz koniecznie, żebym wiedział, czy oni wszyscy faktycznie wiedzieli lepiej. I nie miej mi za złe, jak teraz pomilczę przez kilka miesięcy. Bo zdaje się, nic więcej do napisania nie mam.