http://bibsy.pl/kcZR3Tfu/dopiero-w-obliczu-smierci-poznajemy-smak-zycia





jesteśmy chwilą w życiu kosmosu
drgnieniem powieki w przedsionku piekła
niczym aktorzy grający z losem
tym reżyserem co tworzy spektakl

w teatrze który ściska nas ramą
kruchą jak oddech . twardą jak granit
jesteśmy chwilą niespotykaną
w świecie ułudy ciągle tej samej

jakie to piękne i jakie straszne
tak się powtarzać w nieskończoności
bezwiednej roli granej od zawsze
między taktami boskiej miłości

.

jeśli poczujesz to jedno słowo
zamknij je w dłoni i nie wypuszczaj
nie pozwól mu się nigdy roztrwonić
nawet w najbardziej straszliwych burzach

niech cię otoczy ciepłym uściskiem
przepustką będzie w strony łagodne
to jedno słowo co niczym uśmiech
na ustach świata wiary jest głodne

tak niemożliwej bo nieskończonej
póki się wznoszą oczom powieki
ocieplaj ściany co są ci domem
w tym jednym słowie stań się człowiekiem

co nie zagubi do końca drogi
kruchego skarbu w ściśniętej dłoni
sobie samemu stając się bogiem
tym który tworzy obraz z półcieni

gdzie Bóg nieznany na harfie świata
grywa melodię wciąż nieskończoną
tą samą która pozwala latać
słowom nabrzmiałym przez ściany domu
.


dziękuję, że jesteście, bo JESTEŚCIE.

wybaczcie brak aktywności z mojej strony...