Twoje Wiersze - Popiół

Popiół

sonet

2024-11-22 15:24

Zmęczone żarem kwiaty ze ślubnej wiązanki,
Trzystuletnie mądrości małej biblioteki,
Dziergane w drobne gwiazdki ozdobne firanki
I cztery smukłe brzozy znad zakola rzeki.

Sny zielone i modre, złocisto - różowym
Podmuchem w nieistnienia przepaści zepchnięte,
Pośród figlarnych wstążek warkoczyki płowe,
Ze zburzonej kapliczki – dwie figury święte

W jeden bezkształt, bezlinię, bezformę, bezbarwę,
Pętami ognistymi na wieczność złączone
Spadają drobnym pyłem na mogiły, gruzy,

Pieśni przerwane gromem – i niedokończone.
I na strzaskaną lirę poranionej Muzy,
Nazwanej nieśmiertelną – a jednak umarłej…

autor

Ola22

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

3 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: czerwony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Kazimierz Surzyn

2024-11-23

Wymownie o przemijaniu prochem jesteś i w proch się obrócisz, z podobaniem dla treści oraz formy, pozdrawiam ciepło.
5/6

Ola22

2024-11-24

cieszę się, że się podoba

Moona@

2024-11-22

Świetny sonet!
Dużo "smaczków"!
Pozdrawiam :)

Ola22

2024-11-24

również pozdrawiam i polecam też pozostałe teksty

sturecki

2024-11-22

Przejmujący obraz destrukcji i utraty, gdzie wszystko – od ślubnych wspomnień po święte symbole – zostaje zredukowane do popiołu, w jednym, ostatecznym akcie zniszczenia.
Czasem nawet to, co wydaje się wieczne, jak „nieśmiertelna Muza,” ulega przemijaniu, przypominając o kruchości wszystkiego, co znamy i co tworzymy.

sturecki

2024-11-22

Tak, popiół to esencja równości i uniwersalności. W końcu niezależnie od tego, kim jesteśmy za życia, wszyscy wracamy do tego samego stanu, który nie zna nazwisk, statusów czy podziałów. Jest w tym pewna surowa, ale też pokorna prawda o życiu.
A wklejanie to już zależy wyłącznie od Ciebie.

Ola22

2024-11-22

To prawda. Zauważ też, ze popiół to w pewnym sensie równość (wszystko powstaje z prochu i wszystko będzie prochem) - i anonimowość w umieraniu (żadna z wymienionych rzeczy nie będzie identyfikowalna).
Pozdrawiam
P.S. mam taki wiersz Maria od zaginionych (ale nie sonet). Mogę również wkleić.

Pokaż mniej

Logowanie

Popiół

Ocena wiersza

Komentarze

Kolor wiersza: czerwony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji