Dziękuję za bardzo trafny komentarz. "Pierdoły", jakby nie patrzeć, są potrzebne do życia, ale ważne jest to, by ich nie przeceniać, żeby nie stały się celem samym w sobie a jedynie środkiem. Świadomość tego jest kluczem do rozsądnego życia.
Pozdrawiam serdecznie.

Pewnie tak, nie oczekując niczego można zostać niespodziewanie obdarowanym przez los, a to na pewno lepsze niż rozczarowanie niezrealizowanym celem, albo nagła klęska realizacji planów.
Pozdrawiam, dziękuję.

Zawsze coś tam się planuje, ale trzeba w tym uwzględnić możliwe kaprysy losu. Pozdrawiam.

Nie do końca chodzi o same plany, a raczej o kurczowe przywiązywanie się do nich, bez dostrzeżenia możliwości, że mogą się nie powieźć. Na Ziemi jesteśmy tylko przez chwilę, swoim życiem generujemy ostateczny los. Co zostaje z życia bez duchowości, podporządkowanego wyłącznie realizacji materialistycznych planów? Proch...
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za gwiazdki, uśmiechy i pozdrowienia:)) Również pozdrawiam.

*ja = jak 😊

Dokładnie tak. Takie jest prawo życia. W młodości jeszcze niewiele wiemy, mamy poczucie nieskończoności a z upływem czasu przybywa lat, doświadczeń i mądrości.
Pozdrawiam również.

Zgadzam się z każdym słowem. W młodości życie wydaje się mieć nieskończona perspektywę, tymczasem z upływem lat ta perspektywa zmienia się, a co za tym idzie, zmienia się pogląd na życie.
Pozdrawiam serdecznie.

Nie można podchodzić do zagadnienia w sposób całkiem dosłowny. Ta miniatura to skrót. Całkiem bez planów i celów życie nie ma sensu, no chyba jedynie dla ascetów, którzy ziemską wędrówkę traktują wyłącznie jako tranzyt i żadne doczesne dobra ich nie interesują, ale i to nie jest do końca prawdą, bo skoro ktoś zdecydował się tak żyć, to jego praktyki są zaplanowane zgodnie z jakimś schematem.
Przeciętni ludzie znajdują wiele radości w małych planach i drobnych celach, najważniejsze jest to, by zachować trzeźwą świadomość ulotności i nieprzewidywalności życia.
Dziękuję za wizytę, pozdrawiam.

Wszystko w granicach rozsądku, nie chodzi o pełną spontaniczność i życie z dnia na dzień. Nawet plemiona żyjące z dala od cywilizacji muszą zadbać o byt, w sensie zapewnienia schronienia, wody, pożywienia, a z tym wiąże się jakieś planowanie. To rzecz naturalna. Bardziej chodzi o to, że człowiek potrafi tak mocno się nakręcić, że traci poczucie swojej ograniczoności. Za wszelką cenę pomnaża dobra, mając wiele, pożąda więcej i więcej, zatracając w tym działaniu poczucie człowieczeństwa. Staje się niewolnikiem swoich bogactw i całe swoje myślenie i energię angażuje w ich zdobywanie i ochronę, przestaje być a zaczyna mieć i popada w pułapkę. Przed nadmiernym przywiązywaniem ostrzegają religie i filozofie, bo przecież odejście jest nieuchronne i wszystko trzeba kiedyś zostawić. Niekiedy przychodzi nagle i krzyżuje wszystkie plany.
Dziękuję Basiu za Twoją refleksję i pozdrawiam serdecznie.

Nie da się żyć całkiem bez planów i bez wyznaczania celów, ale w tych planach i celach trzeba wziąć pod uwagę kruchość życia i jego nieprzewidywalne zwroty. Czasem te zwroty nie dotyczą tylko życia poszczególnych jednostek, ale całych społeczności, narodów, tak jak pokazuje to wspomniany film.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam.

Tak zupełnie bez planu trudno żyć, a przynajmniej trzeba postawić sobie jakiś cel, bo bez tego zaczyna się żyć w chaosie, ale warto być świadomym, że czegoś można zwyczajnie nie zdążyć.
Dziękuję i pozdrawiam.

Wiersz jest takim skrótem myślowym, bo rzecz jasna nie można tak całkiem żyć bez planów, ale trzeba być po prostu zawsze gotowym na opuszczenie tego ziemskiego padołu.
Cieszę się, że Cię zainspirowałam.

teraz napisałem wiersz boś mnie zainspirowałam tym wierszem ... Nie myśl o jutrze ...

Otóż to. Dokładnie uchwyciłaś to, co chciałam przekazać.
Dziękuję i pozdrawiam.

Niekoniecznie, bo mamy wpływ tylko na niektóre rzeczy, a cała reszta rządzi się niezależnymi od nas prawami, więc trzeba mieć tego świadomość i dystans:). Pozdrawiam

Jasne, że tak, treść wiersza jest przejaskrawiona. Trzeba wyznaczać cele, bo one mobilizują do działania, ale w tym wszystkim trzeba mieć rozsądną świadomość, że niekoniecznie zdążymy je zrealizować.
Pozdrawiam.

Zabrzmiało rozsądnie i mądrze. Oczywiście wiersz jest przerysowany, bo nie chodzi o to, by w ogóle nic nie planować, wtedy pozostałoby tylko położyć się do trumny i czekać na koniec. Nie w tym rzecz, ale właśnie w tym, o czym piszesz. Świadomość ulotności życia powinna skierować uwagę na jego jakość.
Dziękuję za Twoje słowa, pozdrawiam.

Większość ludzi chyba ma te wątpliwości w odniesieniu do sumienia, ale to znak, że dobrze działa:)
Z życia: bardzo często bywa tak, że nie zdąży się zrealizować swoich planów. Nie twierdzę, że należy zrezygnować ze wszystkiego i prowadzić życie ascety, ale wszystko powinno się mieścić w granicach rozsądku, nie na zasadzie pracy ponad siły, żeby jak najwięcej się dorobić, bo można nie zdążyć tych dóbr wykorzystać.
Dziękuję za Twoje słowa i gwiazdy.
Odwzajemniam serdeczności:)