Może brzmi dogmatycznie, ale równie dobrze można uznać, że jest empiryczne, jeśli dotrze się do istoty własnego wnętrza.
Dziękuję za czytanie i komentarz, no i za wysoką notę.
Pozdrawiam wieczornie:)

Dzięki Moniu, że zajrzałaś.
Pozdrawiam również.

Dziękuję, cieszę się, że tak uważasz. Każdy człowiek wierzy na swój niepowtarzalny sposób.
Pozdrawiam.

To super, cieszę się, że podzielasz i rozumiesz takie poglądy. Dzisiaj już nie wszystkim wystarcza sama wiara, liczy się też osobisty odbiór Boga.
Pozdrawiam równie ciepło.

Może taki punkt widzenia dla tradycjonalisty jest trudny do przyjęcia, ale każdy ma prawo do indywidualnego odbioru i postrzegana Boga. Ośmielę się twierdzić, że tyle jest odmian wiary, ilu ludzi. Nie twierdzę, że odmawianie wyuczonych modlitw jest złe, ale pewnie sama zauważyłaś, że trudno jest zachować pełną koncentrację przez cały czas ich recytacji, bo już po paru chwilach myśli uciekają, a modlitwa idzie jakby w tle, dlatego uważam, że lepiej modlić się z serca, własnymi słowami, albo nawet bez słów (Bóg zna ludzkie potrzeby i wie, o co chcemy prosić), wtedy głębiej się doświadcza łączności.
Zachwyt Bożym dziełem i poszanowanie tego dzieła jest wyrazem wiary i szacunku dla Stwórcy.
Pewnie Cię zaskoczę, ale przeczytałam cały NT, nie tylko Ewangelie. Wynika z niego, że jeden jest pośrednik między Bogiem a ludźmi (Tm 2.5).
Dziękuję za przeczytanie i skomentowanie wiersza.
Serdecznie pozdrawiam.

Postaram się odpowiedzieć na każde Twoje twierdzenie.
Dogmaty i doktryny mają z pewnością znaczenie ze względu na to, że próbują zdefiniować pojęcia, których nie można jednoznacznie wytłumaczyć. Religie są praktykowane przez ludzi o różnej wrażliwości, różnym poziomie i postrzeganiu, więc rodzi się potrzeba ujednolicenia pojęć.
Konstrukcja świata z pożerającymi się nawzajem stworzeniami, cóż pewnie miała służyć selekcji i zachowaniu równowagi. Życie każdej istoty prędzej czy później się kończy.
Oczywiście trudno jest kochać kąsające komary czy pchły, ale ich istnienie czemuś musi służyć i to jest zachwycające, że każdy gatunek ma własne miejsce i przeznaczenie.
Jak mowa o gatunkach, to ten ludzki jest niezaprzeczalnie najmniej udany, bo sieje zamęt i spustoszenie, niszcząc nie tylko przyrodę ale i samego siebie. Głód można by zlikwidować przez rozsądną i zrównoważoną gospodarkę.
To prawda, że trudno kochać psychopatycznych potworów, którzy, mimo, że stanowią mniejszość niszczą rzesze.
Można by dalej ciągnąć temat, ale nie o to chodzi, wiersz jest, po prostu, skrótem myślowym indywidualnego odbioru Boga.
Dziękuję za wizytę i rozważania. Pozdrawiam.

Cieszę się Waldku, że rozumiesz taką postawę.
Również pozdrawiam.

Cieszy mnie to, że jest wielu ludzi czujących i myślących podobnie.
Dziękuję, pozdrawiam.