Dla miłości ciężka praca,
przecie zawsze się opłaca.

Ona jako pestka w ziemi zasiana,
przez zakochanie sowicie podlana.
Łatwo jednak wśród listowia,
niepilnowana utraci zdrowia.

Przez nadmiar lub niedomiar wody,
emocji, uwagi, czasu, pracy czy zgody.
Gdy jej jednak zapewnimy zdrowie i dobrobyt,
przedłuży się w sercach sadowników jej pobyt.

Sadownicy jednak, uwagę zachować muszą,
zagrożenie bowiem wiatrem, powodzią czy suszą.
Tylko razem uda im się to drzewo ochronić,
by w wiosnę zaczęło kwitnąć i owoce rodzić.

Im lepiej swą pracę wcześniej wykonają,
tym słodsze owoce w przyszłości zbierają.
Praca i trud jednak łatwo się nie skończy.
Bowiem dopiero śmierć całość zwieńczy.

Piękne drzewa rosną po świecie...
Nie jedno jeszcze pewnie miniecie.
Przykro tedy, stać i sadowników oglądać,
którzy lichą pestkę w piachu chcą zakopać.


Podlewają wodą gorącą, lodowatą, zatrutą.
Wodą niewierną, nieufną, niemiłą, nieczystą.
I jeśli w ogóle takie drzewo wyrośnie cudem.
Będzie spróchniałe, bez liści, czy pokryte brudem.

Nieczuli, strudzeni sadownicy, poddać się kiedyś muszą.
Inaczej z owoców które hodują, się potrują i poduszą.
Byle susza, wiatr czy powódź drzewo zabije,
z sadowników każde płacze i w pierś się bije...

Na przestrogę jednak sadownicy baczcie.
Na drwala złego z siekierą pilnie paczcie,
by Waszego drzewa nie ściął gdy któreś z was na chwile zaśnie...