usiadł mi na dłoni motyl
i poczułam lekkość chwili
pod chmur niebem co jak gotyk
uniósł mnie do bram idylli

więc strąciłam pył ze skrzydeł
wyobraźni niezmierzonej
co nie trzyma się prawideł
lecąc myślą w nieba stronę

gdy zamknęłam bramy piekła
jednym krótkim oczu blaskiem
pod powieką skryłam piękno
chwili w której motyl zasnął

ufny jak niewinność czasu
co połączył nasze drogi
na potrzebę krótkich wersów
zapisanych piórem drogim

karcie co jak motyl lekka
w dal uleci jutro z wiatrem
tam gdzie czeka nowa scena
w zapomnianym snów teatrze

.

kładę się na skrzydłach czasu
cichym cieniem pod powieką
by przeżywać sny w dwójnasób
i zatrzymać w kadrach wieczność

błękit wysączony z czerni
rozmalować na suficie
kiedy noc się żeni z sierpem
luny co ma strony skryte

przed oczami co zamknięte
kładą na policzkach rzęsy
opadając wprost na ręce
mamią nie-przeżytym pięknem

.

płyną nut przejrzyste dźwięki
niczym deszcz po szybie duszy
i bezwiednie składam ręce
jak w modlitwie pełnej wzruszeń

wyszeptanej taktem w głowie
jak sznur koralowych pereł
zawieszonych rytmem w słowie
między wersy wpada pewnie

i na przekór głuchej ciszy
brzęczy srebrem nut perliście
a noc zadziwiona dyszy
dźwięczną nutą między liście

aż się księżyc rozkołysał
między gwiazdy wpadł z przytupem
póki ranek nie zaśpiewa

skończcie te brewerie głupie




. fantasmagorie .