Za górami, za lasami,
Hen daleko, dawno temu,
Żył król razem z dworzanami,
Co służyli dobrze jemu...

Wiele bajek się zaczyna,
Takim oto wstępem właśnie,
I niczyja, to jest wina,
Bo to bajki są, lub baśnie.

Ja historię tu opowiem,
Która bajką nie jest wcale,
O człowieku, co był Bogiem.
Piszę to, ku Jego chwale.

Część I - Zwiastowanie

Ta opowieść się zaczyna
W małym mieście Nazarecie,
Gdzie mieszkała cud dziewczyna,
Skromna i nieznana w świecie.

Nazywała się Maryja.
Wiodła życie swe w spokoju,
Bo jej Pan Bóg zawsze sprzyjał,
Gdy modliła się w pokoju,

Aż tu nagle dnia pewnego,
Zajaśniało w całej sieni.
Wysłał Bóg anioła swego,
Do dziewicy z pozdrowieniem.

- Zdrowaś Mario. – Tak powiedział.
Boża łaska Cię wypełnia.
On o Tobie wszystko wiedział,
Wolę Jego zawsze spełniasz.

Na te słowa się zmieszała.
Bardzo młoda wówczas była.
Choć je w sercu rozważała,
Zlękła się, wręcz przeraziła.

- Nie bój się panienko miła.
Bóg Cię wybrał wśród milionów.
On mnie w Twoje progi zsyła,
Bym zwiastował Ci wiadomość.

Poczniesz i urodzisz syna.
Jezus będzie imię jego.
Świętą będzie Twa rodzina,
Bo to dziecko Najwyższego.

Zasmuciła się dziewczyna,
Na anioła wzrok wytęża.
- Jak ja mam urodzić syna,
Skoro nawet nie znam męża?

- Święty Duch na Ciebie zstąpi.
Z niego dziecię się narodzi.
Cudem będzie co nastąpi,
Jeśli tylko Ty się zgodzisz.

- Jestem służebnicą Pana.
Powiedziała bez namysłu.
- Niech dokona się ta zmiana,
Wedle Jegoż to zamysłu.

Odszedł wtedy od Niej anioł,
Zostawiając Pannę samą.

GrzesioR

02-12-2022