Bardzo Ci współczuję, Twój przypadek dowodzi, że zdrowie jest najważniejsze, bez niego cały świat może się posypać jak domek z kart...szukaj pomocy gdzie się da, nie poddawaj się...na podstawie dokumentacji medycznej możesz śmiało ubiegać się o wsparcie w centrum pomocy społecznej, rehabilitację i innego rodzaju pomoc, której potrzebujesz. Wiem, że to niewiele, ale lepszy rydz niż nic...Pomóc Ci nie mogę, jedyne co mogę zrobić to z serca pozdrowić i otulić dobrym słowem...wiem, co czujesz, bo mnie życie też nie oszczędzało i znam ciężar walki z przeciwnościami losu, ale wiem też, że nie należy tracić nadziei...

Witaj. Dziękuję Ci za wsparcie i zachętę pełną optymizmu. Niestety we mnie optymizmu trudno by szukać... chyba że to że jeszcze żyję potraktować by optymistycznie. Aby opisać swą sytuację musiał bym z godzinę Ci nudzić, ostatnie osiem lat było dla mnie gehenną i najgorszemu wrogowi bym nie życzył tego przez co przeszedłem. Tak w wielkim skrócie przetrwałem raka a w rok później sepsę która była dla mnie jeszcze groźniejsza w skutkach niż walka z rakiem. Gdy ledwie z tego wyszedłem i po pół roku zacząłem pracować na szkółce doznałem zdrady ukochanej co skutkowało jej odejściem. Cios był bolesny i skutkiem był udar mózgu … pół roku w szpitalu i połowiczy paraliż. Gdy wróciłem szkółka zbankrutowała i zostałem bez grosza... renty jeszcze nie dali a dochodów ze szkółki nie było, zaczęły się telefony... zapłać za gaz, pożycz i zapłać rachunki za prąd bo cię odłączymy i tak doprowadzili mnie nerwami do zawału serca. Mam wstawione trzy steny ale niedokrwienność serca jest duża i ledwie daję radę chodzić bo brak mi siły. Ciężko pozytywnie myśleć w moim przypadku. Pozdrawiam serdecznie Daniel.

Witaj. Dziękuję Ci za odwiedziny i komentarz. Taka moja smutna rzeczywistość... pełna tęsknoty, samotności i smutku który nie opuszcza mnie od lat. Co w tym wszystkim najgorsze to brak nadziei na to że kiedyś i dla mnie zaświeci słońce, że życie odzyska barwy i smak. Pozdrawiam serdecznie.

*z

Witaj. Dziękuję Ci za komentarz i ocenę. Masz rację w tym co piszesz, wiele razy zaglądałem śmierci w oczy walcząc o życie. Miałem szczęście będąc kochanym i kochając więc walczyłem z bólem i strachem udając twardziela. Los nie był jednak dla mnie łaskawy... odebrał miłość niszcząc spokój i wiarę a później wszystko runęło jak domek z kart, w osiem lat utraciłem wszystko. Będąc na dnie zastanawiam się czy wieczność nie będzie dla mnie łaską okazaną przez los. Pozdrawiam serdecznie. Daniel.

Witam ponownie. Dziękuję Ci za rady płynące z serca. Próbuję odnaleźć swe miejsce na ziemi i pomimo swej sytuacji wciąż walczę lecz to próżny trud. Muszę zaakceptować rzeczywistość... że to początek końca, jeszcze osiem lat temu byłem energicznym i silnym człowiekiem pełnym optymizmu i empatii do otaczającego mnie świata. Dziś jestem na dnie i trudno mi się z tym pogodzić, przeszedłem gehennę i niewiele ze mnie zostało, żyję co powinno mnie cieszyć ale na cud już nie liczę. Pozdrawiam Daniel.

Czytam z niedowerzenim
Cóż za brak wiary w siebie, człowieka, Boga.
Musisz odnaleźć siebie.
Jest tyle organizacji.
Nie, żeby brać, którym mimo... możesz dać siebie. Sport... Caritas.
Zdrowie, nieszczęścia...
Naprawdę wiele możesz.
Już pisaniem się dzielisz.
Jest wiele obszarów gdzie czekają na Ciebie.
Nie znamy swoich dróg.
Szukajmy je.

Powodzenia ❤️

Witaj. Dziękuję Ci za komentarz. Wielokroć próbowałem póki było to możliwe, niestety los odebrał mi zdrowie a później jak domek z kart zawaliło się wszystko.
Klęskami można by obdzielić kilka istnień a ja wciąż trwam... pocieszam się że już niżej upaść nie można, jestem na dnie. Pozdrawiam serdecznie Daniel.