Witaj Lidio. Współczuję Ci Lidio... patrzeć co dnia na ukochaną osobę która odchodzi i cierpi nie mogąc niczego zrobić aby mu pomóc to trauma której nie sposób zapomnieć. Uwierz że póki miałem wsparcie w miłości walczyłem z rakiem, przez pół roku przeszedłem gehennę lecz się nie poddałem bo miałem dla kogo żyć. Miłość drugiej osoby, jej obecność wiele zmienia, miałem wiarę w to że wszystko będzie dobrze. Po kilku miesiącach doznałem sepsy i trzy dni byłem na SOR gdzie ratowali moje życie, wokół ludzie podpięci do respiratorów, pikanie komputerów 24/h mnie nie intubowali bo miałem gardło poranione operacją raka i musiałem patrzeć na wszystko nie mając siły by podnieść rękę. Potem 2tygodnie na OIOM i miesiąc na sali ogólnej, ręce miałem aż sine od igieł i pielęgniarki nie miały się gdzie wkłuwać. Ze szpitala wyjechałem na wózku po 6-u tyg. o 18kg lżejszy. Nie miałem siły aby cokolwiek zrobić na szkółce i dopiero po pięciu m-ach miałem siłę by odpalić kosiarkę. Wtedy dowiedziałem się że Danusia mnie zdradzała... zadzwoniła z Gdańska i powiedziała że odchodzi, ogarnęła mnie rozpacz... tak mnie to psychicznie wykończyło że doznałem udaru mózgu i pół roku byłem w szpitalu, co dnia wypatrując czy może przyjedzie. Byłem sparaliżowany i uczyłem się na nowo chodzić, do dziś mam prawostronny niedowład i ledwie chodzę. Po powrocie szkółki już nie było, zbankrutowałem... pozostały rozliczenia sześciu pracownic i długi rachunków. Wydzwaniali co dnia z elektrowni, Bałtyk gazu i inni, miałem kredyty, ogniwa fotowoltaiczne w leasingu które mogłem stracić. To doprowadziło mnie do zawału serca i mój stan zdrowia jest jeszcze gorszy, mam wszczepione steny ale niedokrwienność serca powoduje ciągłe zmęczenie przy każdej czynności. Ze zdrowego energicznego faceta w kilka lat stałem się wrakiem któremu ciężko zrobić kawę. Pozdrawiam Cię serdecznie, Daniel.

Daniel, myślisz że tylko Ciebie życie doświadcza? Mój mąż miał 46 lat, gdy zachorował na raka kości. Od razu znalazł się w wózku inwalidzkim. 3 synów. Na bal maturalny wykradliśmy go z kliniki. Nie mógł patrzeć, jak koszę trawę, a on nie może mi pomóc. Nauczyłam go walczyć, dla nas, dla synów. Pielęgnowałam go 11 lat. Był bardzo wdzięczny, choć cierpiał okropnie. Nie ma dnia, byśmy go nie wspominali. Często na wesoło. On żyje dalej wśród nas. My też odejdziemy, jeden wcześniej, drugi później, bo taki jest nas los.

Witaj Lidio. Dziękuję Ci komentarz i chęć wpojenia pozytywnego myślenia. Od kilku lat moim życiem jest smutek i ból, bardzo chciałbym to zmienić lecz to się nie uda. Zarówno życie prywatne jak i zawodowe legło w gruzach a choroby zniewoliły ciało. Tęsknię do dawnego życia lecz powrotu nie ma, muszę zaakceptować to co jest lecz czy można pogodzić się z tym że już nigdy nie skoszę trawy w ogrodzie który stworzyłem. Nie posadzę w nim krzewu, nie siądę za kierownicę samochodu żeby jechać na grzyby czy choćby do sklepu. Trauma którą przeżyłem powraca niechciana i rani co dnia... burząc każdą pozytywną myśl. Jak przed tym uciec ? jak zapomnieć ? Życie toczy się obok mnie a ja mogę tylko podziwiać je z daleka, samotność to tylko część góry lodowej z którą się mierzę. Pozdrawiam serdecznie, Daniel.