To jest bardzo trudne, by sobie jakoś ulżyć

gdy nie wiadomo już, jak by się ten problem dało ugryźć

bo z której strony, zwyczajnie, bym go nie napoczął

rodzi się już tylko to pytanie: a po co?



Ból tej pustki w środku zżera mnie jak nowotwór

dla zwykłej ulgi życia po prostu, wwierca się jarzmo tortur

przez które w głowie trzeba przejść; Czeluść jest bowiem lekarstwem

i nie czuję objęć łez na mnie, gdy me zdrowie chcę nadejść



Jak to teraz oswoję, to już nie powiem

że swych przemian wciąż się boję

gniewny pejzaż wezbrał we łzach
bym przestał zerkać z miejsca, które czeka, gdy spełniam swe marzenia i gdy z mego wnętrza potem zrobi się deptak



Okiełznać depresję i pokazać gdzie jej miejsce

w szeregu codziennych spraw pomijanych najczęściej

to letarg, który jest we mnie dziś od rana

i niebezpiecznie

zechcieć wespół z nim odpędzić strach
odkrywany daremnie



Dzieje się tak, gdyż będąc więźniami własnej sieci utkanej z myśli

ledwo resztkami sił, acz zuchwale,
wchodzi się w wyścig

Owa zuchwałość daje siły, by wyjść z domu, gdy zadzwoni budzik

ale zabiera je gdy płaczesz, bo pragniesz pustkę zastąpić ludźmi



To nie dla mnie - gdy tak boli ucisk
straconych natchnień

traci się orientację wśród nich
spragnionym haustem

czegokolwiek - by tylko nieszczęść natłok z dystansem
przyjąć na klatę, a nie po chwili
zasnąć z tym pasmem...