Pozostawiony sam sobie, już tylko ona mi towarzyszy

to coś jak odzyskać formę, używką co dnia miłość - tak przyczyn

jak i skutków w tym nie przewidzę, gdy cisza jest zazdrosna

radzi w smutku, bym się jej wyrzekł i spisał zestaw doznań



Coś w tym jest, bo gdy to zrobię, pozostaję wierny ciszy

spożyłem obfitą porcję z błogostanem w tle mych myśli

tak by już po wszystkim wrócić do niej z podkulonym nastrojem

zastrzyk próżności i luzik to jest porzucony nagrobek



Zawsze w nagrodę za jego pastisz dostawałem jarzmo z cierpień

mam więc za oręż tak detoks, jak i odnawialne pasmo nieszczęść;

Wtedy miałem ciche dni z ciszą, ponoć była przy mnie mimo wszystko

me łzy dawniej liczne - ich ilość połączyła skrycie miłość z ciszą



Cisza okazała mi miłość, a miłość w ciszy okazała

mi w snach pokazała życzliwość na wyrost, bym tylko zadziałał

i połączył węzłem ciszę z miłością, i podał im obrączki

bym błogo żył wreszcie i w swej żywotności, wołał dziś: dorośnij!



Potem gdzieś zdałem sobie sprawę, że pieczęć bycia dorosłym

wiąże się z żalem w formie barier, że nie chcę żyć jak ktoś obcy;

Obecnie uważam nadal, że obrączka chce nadto ból pewny zesłać bez czci

w momencie uświadamiania, że w błogostanie zachowujemy się jak dzieci



Ponadto mam powody przypuszczać, że wszystkie przeżycia

podczas doznań coś łączy, bym współbrzmiał bez ciśnień przebycia

jeszcze kawałek drogi, swym tłem nastawień, w walce o rozkwit

więc nie zaznam tej trwogi, gdy nie zapłacę za te obrączki



Tymi obrączkami dziś świadomość tego, że te zdarzenia wiążą obie te cnoty;

Były wgłąb poznanymi na nowo, lecz oddzielnie, ale jak dotąd w formie tęsknoty

i do tego w pojedynkę przeze mnie, a skutkiem był mój błąd

nic dobrego ponieść krzywdę, lecz lekiem ładunek tych dwóch cnot