Jak palnąłeś o tych pasjansach to coś mi gdzieś tam zaskoczyło i tak tykało i tykało.
I coś mi nie dawało spokoju z tymi pasjansami. Coś jak gra "Go" tylko nie żetonikami a słowami mówisz znaczone karty. Jak by wiedziała co ma uzyskać ale nie dokładnie wiedziała jak to zrobić.
W szkole miałem taki podręcznik do matematyki miał odpowiedzi do ćwiczeń. Te jej wiersze to tak jakby takie zadania robiła ciągle zerkając do rozwiązań czy dobrze jej idzie.
Może specjalnie tak robiła lekko pod publiczkę może wiedziała że dostanie Nobla tylko musi kombinować...

Pięknie i ciepło o noblistce... uznanie dla autora wiersza :)
Pozdrawiam ciepło :) B.G.

Dobrze to uchwyciłeś. Gdyby niemiecki poeta napisał pean na cześć Hitlera, byłby spalony na amen, a po napisaniu na cześć Stalina, pełna sława i nawet Nobel. A przecież byli siebie warci, z tym, że jeden wygrał i napisał historię. Pozdrawiam.

Świetnie uchwyciłeś jej życie w swoich wersach i moment wrzucenia w rocznicę przyznania praw wyborczych kobietom. Wisława Szymborska pisała intensywnie, lecz nie wszystkie utwory były wydawane. Zbiór „Szycie sztandarów” i „Wiersze” zostały wstrzymane przez cenzurę w 1949 r. Jednak nie poddawała się i pisała dalej.

Zaczynasz niby od zwykłego kota… Umrzeć - tego nie robi się kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu… niby o kocie, tak banalnie, a jak mocno temat zaskakuje. Ktokolwiek by pisał wiersz o zmarłym nie opisywałby kociego niepokoju. A jednak kot jest pretekstem do refleksji nad nieuchronnością śmierci, która pozostawia po sobie pustkę.

A jej fotografie i pelargonie… Pierwsza fotografia Hitlera
nie brakło znaków na niebie i ziemi:
wiosenne słońce, w oknach pelargonie,
muzyka katarynki na podwórku,
pomyślna wróżba w bibułce różowej… słodki Adolfek. Panorama możliwości, jakie stają przed wyborem drogi życiowej. Czy już w czasie narodzin wybiera on zło? Jej wiersz to klatka po klatce ukazująca narodziny Hitlera, i jak turyści przechodzimy ulicami jego życia. Jest to cofnięcie w czasie. „woń ciasta drożdżowego i szarego mydła”… czytelnik poczuje zmieszany zapach historii.

Po latach napisze: Fotografia z 11 września
Skoczyli z płonących pięter w dół
- jeden, dwóch, jeszcze kilku
wyżej, niżej.
Fotografia powstrzymała ich przy życiu,
a teraz przechowuje
nad ziemią ku ziemi… jest z pierwszych, literackich reakcji na to wydarzenie. Poetka znana z jest z czujności na upływanie czasu i wydarzeń politycznych, ale też zbrodniczych wyraziła doskonały kunszt i ładunek emocjonalny wiersza i czytelność… można powstrzymać kogoś przed czymś, a nie przy czymś (ocalić) poprzez fotografię.

A jej szuflady to nic jak jej pięć mieszkań; o jednym z nich mówiła „szuflada” nawet meble były robione na zamówienie, aby mogły pomieścić się w szufladzie. Dzisiaj możemy jej szufladę zobaczyć w Kamienicy Szołayskich (niestety obecnie online). Wystawa jest rodzajem scenografii, trójwymiarowego kolażu, jest chaosem prywatnego świata poetki, kobiety i człowieka.

„Proszę do mnie nie przychodzić przez kilka dni, bo będę artystką” – powiadamiała z początkiem listopada. wtedy jej podłoga w mieszkaniu usłana była wycinkami z gazet i magazynów, z których powstawały kolaże i kartki okolicznościowe. Powstawały co roku (40 lat) Jej komoda w której przechowywane są fotografie, na wystawie jest ukryta za drzwiami i można ją oglądać tylko przez wizjer. Jej wiersz „Możliwości” jest taką komodą… („wolę siebie lubiącą ludzi”, „nie wymieniłam”). Osoba w tej liryce jest świadoma swojej tożsamości, kobieta posiadająca własne zdanie i mająca odwagę je wyrażać. nawet poglądy polityczne. Bohaterkę można ją więc utożsamiać z autorką wiersza.
Jej niesamowity talent do tworzenia limeryków. Zresztą zasiadała nawet w Loży Limeryków - miejscu skupiającym ówczesną cyganerię kulturalną. Do dzisiejszego dnia można w podwórcu przy Krupniczej nr 22 wypić kawę z Szymborską. Wszak mieszkam w Krakowie to często tam chodzę. Podam taką ciekawostkę… na cmentarzu na jej skromnej płycie ktoś pozostawia jej paczkę papierosów Marlboro (otwartą)… była palaczką do końca swojego życia.

Szymborska „Ichna” (tak nazywali ją najbliżsi) propagowała i wciąż wymyślała nowe gatunki literackie opierające się o żart, ironię i groteskę, należały do nich m.in. lepieje, odwódki, altruiki czy moskaliki. Swoje życie przenosiła na papier. w jej wierszach zawarte są blaski i cienie jej życia.
Jej Lepieje stanowią doskonałą obserwację codzienności i ludzkich nałogów. Potrafiła się śmiać, ale z dozą przyzwoitości. W lepiejach umieszczała żartobliwe scenki. Drobna, mała kobietka, a taka wielka.

W 1996 roku jako czwarta osoba narodowości polskiej i pierwsza kobieta została uhonorowana Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury.
Werdykt brzmiał; „za poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”.
Pozdrawiam niedzielnie i sypię gwiazdami