Jestem przekonany, że te fragmenty Rzeczywistości, które są widziane przez dzieci są równie ważne, jak te widziane oczami naukowców. Lekceważenie tych obszarów prowadzi do zawężenia naszej percepcji i wynika z pychy rozumu, która, jak każda pycha, "kroczy przed upadkiem". Serdecznie dziękuję za wizytę i Twój komentarz. :)

Słuszny wywód, całkowicie się z nim zgadzam. Wielu świetnym 'naukowo' naukowcom brakuje zwykłego ludzkiego rozsądku i skromności. Hawking jest dobrym przykładem kogoś, kto miał przerośnięte ego i ciągotki do bycia panem 'wiem wszystko o wszystkim'. I jak słusznie zauważasz, takie zachowania osób postrzeganych jako autorytety przynoszą wiele szkody. Jest wielu naukowców cechujących się samokrytyką, którzy mówią: 'hej, mamy pewne sukcesy, ale przecież to, co wiemy i rozumiemy to kropla w morzu potrzeb'. Brak chyba autorytetów, którzy propagowaliby to 'skromne' spojrzenie. Może wynika to z tego, że żeby stać się medialnie rozpoznawalnym, trzeba być narcyzem naukowym.
Dodałbym jeszcze, że za rozdźwięk pomiędzy nauką i religią jest też odpowiedzialna ta druga ze swoją skłonnością do narzucania faktów i bycia summą wiedzy. Myślę, że potrzeba nam skromnej nauki i skromnej religii, aby obie mogły koegzystować i wzajemnie się uzupełniać, a może nawet tworzyć całość.

Dziękuję za mądry komentarz, który dotyka dokładnie tych obszarów, o które mi w wierszu chodziło. Twoje uwagi na temat ograniczeń nauki są bardzo trafne, ale zauważ, że naukowcy często wykraczają poza swoje dziedziny i próbują odgrywać inne role. Najlepszym przykładem, bo stosunkowo świeżym i głośnym, jest ostatnia przed śmiercią książka słynnego kosmologa i fizyka Hawkinga, który w książce typowo kosmologicznej „zabawił się” w teologa i stwierdził autorytatywnie, że Boga nie ma. Przy okazji popełnił nadużycie w swojej definicji „niczego”, ale to już kwestie szczegółowe. Nie jest to jedyny przypadek, że nauka „puszcza oko” w kierunku spraw czysto filozoficznych, czy wręcz teologicznych, bazując na swoim autorytecie ze swoich macierzystych dziedzin. Czytelnik książek popularno-naukowych czytając np. książkę o kosmosie rozgląda się więc daremnie w poszukiwaniu Boga, skoro tak właśnie czyniła taka sława jak np. Hawkings. Wierz dotyka dramatycznego rozdziału jaki się wytworzył pomiędzy tym, co ukazuje nam „bezduszna” nauka, a tym, czego poszukujemy odpowiadając na nasze duchowe potrzeby. Dawno już temu słynny religioznawca Eliade ukuł termin „homo religiosus”, wskazując w ten sposób, że jesteśmy istotami, które mają w naturalny sposób zakodowane potrzeby religijne, i bez względu na to jak potoczy się nasza historia, potrzeby te będą się ujawniać pod takimi, czy innymi postaciami. Nauka i religia idą tym czasem raczej w odmiennych kierunkach przymuszając nas, zwykłych zjadaczy chleba do szpagatu intelektualnego. Pozdrawiam serdecznie😊

Serdecznie dziękuję za odwiedziny. Życzę samych dobrych dni z okazji Świąt Bożego Narodzenia. :)

Dziękuję za życzenia. Pozdrawiam serdecznie:)

Dziękuję za życzenia. Pozdrawiam serdecznie:)

Również Tobie samych dobrych dni...... :)

Moja wnuczka także ma 6 lat :)

Też mam już wnuka w wieku 6 lat i odkrywanie jego świata jest fascynujące.

Dzięki za komentarz. Serdecznie pozdrawiam.

Oczywiście zastąpienie patrzenia dorosłego spojrzeniem oczyma dziecka to naiwność i nie o to mi chodziło, raczej o połączenie mądrości dziecka i dorosłego.

Dzieciństwo jako tło dodaje wierszowi szczególnej głębi – to czas, gdy świat wydawał się prostszy, a próby jego zrozumienia były intuicyjne, pełne szczerości. Wplatanie tego wątku jest jak najbardziej celowe. Cieszę się, że komentarz trafił w sedno.

Bardzo mi odpowiada Twój komentarz. Ukazuje, że punktem wyjścia w wierszu jest próbą zrozumienia świata , temat dzieciństwa pojawią się w tle tego głównego wątku. Pozdrawiam.

Dziękuję za podzielenie się refleksją. Pozdrawiam.

Tak, zgadzam się z Tobą . Dziwne jest jak często niektórzy "dorośli" zapominają o czasach dzieciństwa. Myślę, że dziecko jest bardziej twórcą i odkrywcą nowych światów, a mniej kimś, kto stara się zrozumieć, bo "rozumienie' to domena dorosłych, którzy w moim wierszu ponoszą jednak klęską w tym zakresie.