Na ludzkie nieszczęście kultura masowa, która wszechotacza dzisiejszy świat, kusi, a nawet wręcz wciska na siłę, model myślenia szablonowego. "Proste", powielane mamsowo rozwiązania, które mają być zbawienne dla czlowieka. Tymczasem na przykład tacy Ojcowie Pustyni już w pierwszych wiekach naszej ery rozumieli złożoność ludzkiej natury i rzeczywistości, w której żyje człowiek. Niemalże na porządku dziennym było, iż do pustelników przychodzili inni bracia lub ludzie świeccy z pytaniem o to, jak powinni żyć? Bywało więc, że np. dwóch braci zadawało w krótkim czasie któremuś abba to samo pytanie, a odpowiedź otrzymywali różną, a nawet bywały one wykluczające się. Działo się tak dlatego, że słowo otrzymywane od mędrca było kierowane personalne do konkretnej osoby. Starcy rozumieli to, że jednemu jakaś praktyka tudzież asceza (ćwiczenie duchowe) może pomóc w wypłynięciu na głębie, a drugiego dokładnie ta sama praktyka może może wprowadzić w stan acedii. I to by była pierwsza ważna myśl, jak sądzę, a więc umiejętność spojrzenia na siebie, który jestem umiejscowiony w konkretnej, realnej rzeczywistości.

Po drugie należałoby chyba uchwycić się tego słowa: "umiejscowienie". Myślę, że zdecydowanie więcej powinniśmy uczyć się patrzeć na życie przestrzennie. To znaczy, że przeróżne sytuacje w życiu naszym są przestrzeniami, w których Pan Bóg zaprasza czlowieka do dojrzewania w Jego Miłości. Bóg udziela łaski ‐ komu chce, kiedy chce, jak chce i ile chce. My powinniśmy rozeznać czas i przestrzeń, żeby tej łaski nie zmarnować. Tych przestrzeni jest oczywiście wiele: relacje małżeńskie, rodzinne, środowisko pracy, wspólnota Kościoła, sąsiedztwo, Chrystus objawiający się w drugim człowieku, natura... Jeśli się we wszystkich przestrzeniach życia trwa w Bożej obecności i z Nim idzie przez życie, to nie jest trudno dostrzec, że kroczy się ścieżkami Królestwa Bożego.

Tak też z tym "poszukiwaniem siebie" na moście. Przypadków w tym życiu nie ma. To nie jest tak, że Bóg nie panuje nad niczym na tym świecie, że On na bieżąco musi reagować na ludzkie wybryki. Wszystko tu jest precyzyjne i dokonuje się w Nim. Raczej kroczymy drogą Apokalipsy, a więc odkrywania prawdy o Bożej rzeczywistości. Święty Duch Boży tak nas prowadzi, że wszystko cokolwiek czynimy wpisuje się w dzieło uwielbienia Boga. I tak np. ktoś na moście kopnie kamień do rzeki, żeby ktoś inny stojący nieco dalej usłyszał plusk wody, który zainspiruje go do stworzenia utworu muzycznego przy słuchaniu którego ktoś jeszcze inny wzruszy się i spojrzy w siebie głęboko szukając Prawdy. A tam będzie czekał Bóg, żeby się doń uśmiechnąć z lekkim grymasem twarzy pięknej kobiety. Zrodzi się płodna miłość, a z niej np. prorok lub nauczyciel itp. itd.

Przesłuchałem "The Bridge", ale mnie nie porwało. Tylko fragmenty. Pewnie zmysłu muzycznego brak pustelnikowi. 🙃 Hej ho!

Tutaj zawsze ciekawie. Wiersz skłonił mnie do odsłuchania tytułowego albumu. Pozdrawiam:)

To jest jeden z paradoksów naszej cywilizacji. Ma ona wiele coraz doskonalszych sposobów, żeby zagłuszyć nam głos duszy. Jednak od czasu do czasu znajdzie się człowiek, który zignoruje zewnętrzną papkę i wsłucha się w siebie. I to właśnie tacy ludzie stają się tej cywilizacji ikonami.

lubię czasami gdy jazz mnie mami
i jadę w deszczu bez pośpiechu
a gość na saksie nutę przeciągnie
wtedy mogę o wszystkim zapomnieć
pozdrawiam

To nie jest mój kierunek, ale doceniam Twój wiersz. Wielu tak zaczynało i szlifowało swoje umiejętności. Serdecznie pozdrawiam.

Wszyscy wielcy zaczynają od grania na ulicach szlifując kunszt...nigdy nie pociągał mnie jazz, to nie moje klimaty, ale doceniam talent i pasję :) Bardzo fajny wiersz upamiętniający :)
Pozdrawiam Kornelu i zostawiam dwie piątki :)

Czyli nie zawsze saksofoniści grają na moście, ale czasem grają. Swoją drogą wielu muzyków grało na ulicach. Gdy ktoś jest naprawde dobry, to przykuwa uwagę, nadaje klimat, wciąga w swój świat.. Ale gdy ktoś jest kiepski, to ma się ochotę mu zapłacić, żeby przestał grać. Niestety jazz jest nie dla mnie, choć doceniam kunszt.
Pozdrawiam.

Każdego inspiruje coś innego, a że wyszła z tego udana (jak sądzę) płyta, to jeszcze na plus. Pozdrawiam

muzyka połączy w poszukiwaniu drogi 6/5:)pozdrawiam

Zaskakujące wybory ale głodna dusz zdolna jest do takich nagłych zwrotów.Świetny klimat miejskiego molocha,gdzie można odnaleźć wolność...

Nie trzeba klasztoru ani ciszy absolutnej, by odnaleźć siebie – czasem wystarczy most, saksofon i odwaga, by zagłuszyć świat swoją własną nutą. Bo dusza gra, nawet jeśli nikt nie słucha.
Zachowanie muzyka nie dziwi, bo wielcy artyści z reguły są "oryginalni".
6/5