Dziś to chyba już nawet przed smartfonem, przy użyciu którego notabene piszę ten komentarz;)

Bardzo ciekawy tekst.
Jak szybko odbywamy mentalną podróż do świata Internetu. Niby wyobraźnia wciąż pracuje, a jednak nie jest do końca wolna, tak jak wtedy, gdy poddajemy się wyłącznie własnym myślom.

Pozdrawiam serdecznie.

Pierwsze skojarzenie jakie pojawiło się w moich myślach po lekturze wiersza, to "Ptaszki w klatce" Krasickiego. Młode pokolenie rozwija się jakby w klatce wirtualnej rzeczywistości i nie wyobraża sobie życia bez niej. My pamiętamy inną rzeczywistość, możemy je obie porównać. Nie chodzi o to, która lepsza, bo każda ma swoje zalety i wady, ale potrafimy popatrzeć z dystansem i dostrzec oprócz wygód i ułatwień także zagrożenia.

Mniej w wirtualu, więcej w realu
to moje postanowienie noworoczne, zobaczymy jak pójdzie :))
Spokoju i Ciepła w nadchodzącym roku dla Ciebie Kornel i Bliskich.

Wierzę, że słowa, które piszę tu na Portalu, nie trafiają w pustą przestrzeń, ale że w tej przestrzeni jest ktoś, kto na nie czeka, przeczyta to, co napiszę i może się uśmiechnie :) Pozdrawiam cieplutko :)

Czasami trochę zazdroszczę pokoleniu, dla których świat z dominującą technologią będzie już normą. Nie będą tęsknić za realną rzeczywistością, bo nie będą jej znać, pamiętać. Coś innego będzie normą. Nie będzie tego bólu i tej rozterki. A my się tak miotamy pomiędzy jednym, a drugim. Wiemy, co zdrowsze, ale... ale praca, ale znajomości, rozrywka... większość za ekranem. Jest masa minusów, ale nie róbmy też z tego czarno białej wizji. Jest też dużo plusów. Nie zawsze ta odległa przestrzeń za ekranem jest pusta i zgubna. Zaczynając chociażby od tego miejsca ;) Południowe pozdrowienia :)

Pomijam kwestie techniczne że kursor tekstowy to nie plamka ale kreska pionowa. I nie w rogu ekranu ale w lewym górnym rogu pola tekstowego, które może być w dowolnym miejscu okienka aplikacji. A to może być w dowolnym miejscu ekranu. Pomijam bo to było by zbędne czepianie się i głupia paplanina.
Ale nawiążę do twoich słów z pod mojego niedawnego wiersza o czymś zupełnie innym.
Wiek XX spowodował nieodwracalne i niewyobrażalne zmiany w świadomości zbiorowej. przestaliśmy być ludźmi z krwi i kości teraz liczą się znaczki na ekranie. Bo wierzymy że te znaczki wysyła inna osoba siedząca przy innym komputerze, a ostatnimi czasy wystarczy mieć telefon by wysyłać takie znaczki. My jednak wierzymy bardziej w to że ta osoba jest tym za kogo się podaje. Nie liczy się świat nas otaczający ale świat który dzięki takim konwersacjom tworzymy. A do świata realnego wracamy tylko by załatwić potrzeby fizjologiczne i inne tym podobne... I potem jak najszybciej wyruszamy w kolejną podróż w "wirtual". Znajomy kiedyś określił to mianem "złotego trójkąta" kuchnia-łazienka-komputer

Pozdrawiam :)

Migająca plamka w rogu ekranu, przypomina mi stare komputery, a że kilka dni temu obejrzałem znowu "Matrixa", to jakoś tak fajnie mi się rozumie Twój wiersz. Pozdrawiam