Zbrodnia to niepojęta, cios w zdrowe ciało.
Jak sięgnąć okiem trup gęsto się ściele,
Gdyż milion ryb życie słodkie oddało -
Donosi prasa i dzwony w kościele.

Przez wsie malowane, wsie jak Zalipie,
Wzdłuż pól chwilę, co świeżo zżętych,
Onegdaj z rzek modra, dziś ledwie chlipie,
Niosąc tłum stworzeń głęboko śniętych.

Brzany srebrzyste, zwinne szczupaki,
Płodne karasie, świnki, lipienie,
Liny przecudne, soczyste sandacze,
Leszcze powszednie, kiełby, bolenie.

Słodkie ukleje, dorodne sumy,
Okoń rozbójnik i rozpiór mały.
I wszystkie pomniejsze płotki i ryby,
Co brały na chleb i co nie brały.

Kto się zamachnął, lub kto zawinił ?
Czy zbój teutoński gdzieś wpuścił trutkę ?
Czy alg złotych gromad kłąb się nasilił ?
Dmie propagandy gnom w twardą tubkę.

Na głównej, ważnej warszawskiej ulicy,
W ciemnych zaułkach, gdzie życie wrzało,
Gdzie młyny mielą dni i godziny,
Się Państwa Naczelnik i grono zebrało.

Stu gniewnych wyznawców było na sali.
Gotowych na rozkaz sięgać po szablę.
Naczelnik oznajmił - Autorytet się wali,
Autorytet nasz tonie, donoszą kablem.

Gdy mieszał herbatę z orientu, Purwy,
Pomyślał potem - To prosta sprawa.
Na wpół Robespierre, jeszcze nie Scurvy.
Palec swój kładę na czole Zbysława.

Jest sprawa, kto żyw biega na jednej nodze.
Trzaskają drzwi, akta wzorowo.
Sam Zbysław czerwony, w czerwonej todze,
Rozkazał przesłuchać ofiary masowo.

Zeznania kazał wziąć ofiar i świadków.
Wystawiał nakazy z miną wręcz wilczą.
- Złapać mi, mówi, nędznych gagatków.
Zbysławie - mówią - lecz ryby milczą.

Zbysław, więc prasie historię przedstawił,
O pladze nieznanej w historii zbawienia.
Trzasnął aktami, paski poprawił
I rzekł w łaskawości - do umorzenia.

Prezes zaś w duchu zaklął dosadnie,
Podumał, patrząc na rzekę zza szyby,
Cóż, poczekajmy, aż poziom opadnie,
Gdyż wtedy wypłyną nam grube ryby.