Dzięki za wpis Moniko.... Siostro w galaktycznej podróży... :) Pozdrawiam...

Dzięki za literówkę, poprawiłem. Tak, mam pełną świadomość tych faktów, bo kosmologią interesuję się od lat. Jest bardzo prawdopodobne, że wyginiemy o wiele wcześniej. Wiersz dotyczy jednak pytania o sens naszego zniknięcia , bez względu na to , kiedy to nastąpi . Czas jest względny i z tego punktu widzenia , który mnie interesował w tym wierszu , nie ma znaczenia , czy nastąpi to za tysiąc lat czy za milion lat. Biorąc pod uwagę to, co dzisiaj wiemy o wszechświecie , raczej nie mamy szans jako ludzkość na przetrwanie , mamy jedynie szanse na przedłużenie swojej egzystencji , być może w innych rejonach Kosmosu. Jednak ostatecznie czeka nas fizyczny koniec i to raczej jest pewne. O ile jestem w stanie wyobrazić sobie (zakładając , że moja nadzieja chrześcijańska jest płonna) swój jednostkowy koniec bez utraty sensu swojego indywidualnego życia, o tyle nie jestem w stanie wyobrazić sobie sensu śmierci i zniknięcia całej ludzkiej cywilizacji. Poczucie braku sensu nie ustępuję nawet wtedy, gdy pocieszam się tym, że to jeszcze tak daleko... :) Ludzkość jako chwilowy rozbłysk we wszechświecie , po którym nic nie zostanie przerasta moje wyobrażenie. Niestety, nie wierzę ani w duchowość ateistyczną (Andre Comte-Sponville) ani w reinkarnację , ani w wieczne, bliżej nieokreślone przeobrażenia kosmiczne , ani w kosmitów , którzy nas przeniosą w inny wymiar. Petrarka , Bach i Degas to symbole mojego lęku o sens naszej cywilizacji. Wyobraźmy sobie , że Bach został porwany za młodu i wszystkie swoje dzieła napisał na bezludnej wyspie, która została zatopiona razem z mieszkańcami przez trzęsienie ziemi i żaden ślad o jego osobie i twórczości nie przetrwał. Zostało jedno nic razem z pełną niewiedzą o nim. Jeśli nie ma miejsca w wieczności na składowanie tych dóbr , to z mojego punktu widzenia nie da się uratować sensu naszej cywilizacji , a cały jej "sens" jest ograniczony do naszego krótkiego trwania. Pozdrawiam i dziękuje z obszerną wypowiedź.

Niby co tu ma być płytkiego? Twój wpis do głos na tak dla pytania , które stawia wiersz. Warto! I chwała tym , którzy nie potrzebują uzasadnienia dla swojego optymizmu. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję. :)

Taki koniec jest naukowo oczywisty. Nie ma żądnej innej koncepcji astrofizycznej dla planety Ziemia. To jest punkt wyjścia do zastanowienia się nad sensem życia... Pozdrawiam i dziękuję za Twój komentarz.

Bardzo trafnie odczytałaś pewne cechy mojego charakteru... Pozdrawiam. :)

Świetnie, że o tym wspominasz. Tematyka kosmologiczna, jak już kiedyś wspominaliśmy przy innym wierszu, jest naprawdę dość trudną dziedziną. Dla takiego laika jak ja niewątpliwie pomocną mogłaby się okazać czyjaś towarzysząca obecność w postaci dobrego mówcy. Nie każdy potrafi mówić prostym językiem o skomplikowanych sprawach. Wydaje się, że Tobie idzie to całkiem nieźle.
Problematyka, o której wspomniałeś intryguje. To jest naprawdę interesujaca kwestia . Nigdy się nie zagłębiałem w te zagadnienia głęboko. Moja duchowość jest bardziej mnisza, idącą w stronę kontrmplacji. Dzień mój toczy się według ustalonego planu modlitw, czytania Pisma Świętego i rozważania Słowa, w tym właśnie próbą kontemplacji. Zagadnienia naukowe sa dla mnie interesujące bardzo, ale nie wszystkim jestem w stanie się przyglądać naraz. Myślę jednak, że postaram się dzięki Twojej namowie nie wyrażonej wprost, zaglądnąć w tematykę współczesnej kosmologii. Tu rzeczywistoście może się dokonywać pewna "gra" o sposób pojmowania wszystkiego, co stworzone mocą Bożą. Ja bym się raczej skłaniał ku tezom JP II i Bemedykta, którzy nauczali o współistnieniu nauki i wiary, które się nie wykluczają, ale uzupełniają i prowadzą w kierunku głębszego poznania i doświadczenia Boga. Piękne tematy. Dzięki, że rozbudziłeś moją chęć poszukiwania. Pozdrawiam

To jeden z moich wierszy kosmologicznych, których trochę napisałem. Na Zachodzie trwa walka intelektualistów, w której ateiści i materialiści próbują zawłaszczyć sobie naukę , przy czym wygłaszane są nawet sądy zupełnie totalitarne , a mianowicie , że ludzie wierzący nie powinni w ogóle zajmować się nauką. Poglądy tej grupy , która ma już w literaturze swoją nazwę (to są tzw "Nowi Ateiści" jak Dawkins czy Atkins) , są niechcący wspierane przez nieświadomych tego chrześcijańskich wyznawców tak zwanego kreacjonizmu młodej ziemi, którzy wierzą i głoszą , że Bóg stworzył świat w ciągu siedmiu dwudziestoczterogodzinnych dni i inne tego typu kompletne bzdury. Grupa tzw rozsądnych chrześcijan , tzn takich którzy wierzą w Boga , a jednocześnie nie tylko nie odrzucają żądnych odkryć naukowych , ale i uważają ,że nauka i wiara nie pozostają w sprzeczności, jest mniejszość. Sądzę , że gra idzie o wiele większą stawkę niż się niektórym dziś wydaje i zupełny brak zainteresowani tą kwestią wśród chrześcijan jest dla mnie sprawa bolesną.

Dzięki za Twoje wejrzenie w moje pędzące galaktyki. Pozdrawiam serdecznie. :)

Właśnie! I co wtedy, gdy brak szalup ratunkowych i widoków na ratunek? Uważam , że pytanie ma sens.