Tak, ta korespondencja ładu świata ikony i ładu świata dziecka jest mostem , po którym przechadza się ten wiersz. Pozdrawiam serdecznie.

Dzięki za merytorycznie ciekawy komentarz. Ikoną jako taką fascynuję się od dawna . Najbardziej może ciekawym fenomenem, który zrozumiałem ileś tam lat temu było to, że ikona nie jest obrazem w znaczeniu zachodnioeuropejskim. Ikona zawiera przedstawienie symboliczne , to znaczy nie przedstawia osób tylko symbole tych osób , gdyż przestrzeni sakralnej tak naprawdę nie da się namalować. To dlatego mówi się o pisaniu ikon, gdyż zawarte na nich symbole pełnia funkcje pisma. Ikona z założenia nie jest wieloznaczna lecz jednoznaczna. Temu służ napisy nad postaciami wyjaśniające kto jest kim. Jednak tak jak charakter pisma może być piękny sam w sobie, tak piękna jest ta ikona Rublowa.

Mówisz o czymś co w sztuce sakralnej jest wręcz podstawą. Tak w kościele prawosławnym jak i katolickim. Podejrzewam też że i w kościołach protestanckich. Owa warstwa znaczeniowa opiera się na znajomości znaczeń miejsc, wydarzeń, postaci z biblii oraz żywotów świętych, oraz jeszcze kilku zbiorów archetypów. Powoduje to że człowiek mimo, że niepiśmienny, zaraz wie o co chodzi przykładem tego jest w kościele katolickim przedstawianie świętych z ich atrybutami na przykład św Mikołaj w stroju biskupa z trzema kulami złotymi(notabene to tez święty prawosławny a złote kule także tam są jego atrybutami).
Tego typu przedstawienia świętych i wydarzeń sakralnych miały na celu to by ludzie którzy w poprzednich wiekach byli niepiśmienni (bo zmieniło się to choć nie do końca dopiero niedawno) potrafili rozpoznać co i jak bez czytania opisu obrazu. Ta warstwa znaczeniowa była rozciągnięta daleko dalej poza sztukę. Tak, sztuka byłą jednym z mediów owego rozciągnięcia. To powodowało że wiara przechodziła z domeny sakrum do domeny życia codziennego bo innym takim medium był kalendarz i ściśle ukonstytuowane święta kościelne. To powodowało że zwykły człowiek mógł żyć wiarą w życiu codziennym. W ten sposób Niebo wyznaczało życie na Ziemi. Inne takie medium to zbiór przysłów i aforyzmów które już dawno wyszły z użycia i nikt już nie wie co to znaczy sprać kogoś jak Archanioł Michał Diabła. Obecnie by znać warstwę znaczeniową trzeba mieć dość spore studia. Niestety sztuka sakralna po woli wkracza w rebusowość z powodu zapomnienia.
Ale jej podobieństwo do poezji, myślę, bierze się właśnie z tej warstwy ideowej. Poezja mocno używa owych idei. Poeta tworząc wiersz bądź to sam tworzy idee bądź korzysta z już istniejących odwołując się do jakiegoś konkretnego "panteonu".
myślę ze piękno poezji właśnie w tym leży że pewne idee trafiają do nas pół podświadomie działając na nasze emocje, ale także poprzez sprawne operowanie słowem w postaci używania rymów układania rytmicznych zwrotek itd. Niestety ta warstwa znaczeniowa daje to coś co powoduje że wiersz jest piękniejszy,
że wiersz staje się ikoną za słów.

Zestawienie ikony z przemytem wywołuje ciekawe konotacje znaczeniowe poprzez napięcie scrum-profanum:) Prostota wypowiedzi zawarta w ikonie jest jednym ze składników jej piękna. Co prawda "Trójca..." Rublowa ma stosunkowo bogatą warstwę znaczeniową (trzej aniołowie symbolizują Trójcę Świętą, ale ich pierwowzorami są biblijni aniołowie , którzy odwiedzili Abrahama . Jednakże to bogactwo znaczeń z założenia nie miało być ukryte, lecz znane temu , kto będzie patrzył na ikonę. Tajemnica ikony polega na tajemnicy przestrzeni sakralnej , którą ona symbolizuje , a nie na tajemnicy w znaczeniu rebusu artystycznego podanego do rozwikłania oglądającemu. W tym sensie ikona też stanowi dla mnie swoisty wzór do zastosowania w poezji, oczywiście w bardzo mocno przybliżonym sensie. Nie lubię stawiać rebusów czytelnikowi i staram się pisać maksymalnie prosto , co nie znaczy , że nie czytam i nie doceniam poezji "rebusowej".

człowiek jest zwierzęciem opierającym się głównie o informacje pochodzące ze zmysłu wzroku. pisanie ikon jak też inne dziedziny malarstwa często docierają do nas w formie informacji podświadomych. Ikony jak i cała sztuka serkiewna mają tę moc kształtowania archetypów właśnie przez to co piszesz są z jednej strony nafaszerowane (jak ciasto rodzynkami) tą informacją teologiczną. z drugiej zaś prostota form i ich schematyczność jest porównywalna z twórczością dziecięcą. Oddziaływanie na zmysł piękna to ważna część tak poezji jaki malarstwa rzeźbiarstwa i innych form sztuki. owa harmonia kształtów i kolorów pozwala delektować się godzinami pięknem zawartym w ikonie. a ta przez swoją prostotę a w niej ukryte skomplikowanie jest podobna poezji. z byłą żoną trafiliśmy kiedyś na wystawę ikon konfiskowanych przez lata przemytnikom w Cieszynie. Wystawa odbywała się w Katowicach było tam około setka eksponatów ale każdy z nich miał w sobie ten rodzaj piękna że nie dało się oderwać oczu

Pozdrawiam :)

Ciekawe informacje . Dzięki. Ikona ma w sobie "poważne" treści teologiczne ., ale można też zafascynować się samą jej kolorystyką i formą . Wyraziste kolory przypominające dziecinne ilustracje połączone ze schematycznymi , pozbawionymi perspektywy obiektami same w sobie mieszczą wystarczająco dużo poezji. Pozdrawiam.

Masz z czego być zadowolony, ów utworek jest jak ikona ma w sobie pewien rodzaj prostoty ale także i siłę przekazu. Wiedziałeś o tym że w Polsce od XVI do XVIII rozwinęła się dość oryginalna forma pisania ikon? Spowodowane to było faktem ze artyści malarze malujący dla Kościoła Katolickiego (a malowali wtedy obrazy według specjalistycznych szablonów) wykonywali też zlecenia pisania ikon dla Cerkwii Prawosławnej i stosowali w tym pisaniu te same szablony lecz z pewnymi modyfikacjami. Twój utworek jawi mi się właśnie jako taka ikona. nawet obecnie sztuka pisania ikon jest kultywowana, a pisanie jednej ikony trwa od kilku tygodni do kilku lat. Nie znam twórczości Artysty o którym piszesz ale znam twoją i widać że zastosowałeś te same szablony co przy "malowaniu piórem" innych swoich dzieł :)

Witaj, miło Cię znowu "widzieć". Z tego skromnego wierszyka jestem całkiem zadowolony. Stabilność i "ułożenie" Postaci i ich wzajemna doskonała relacja na ikonie prowadzi peela do wspomnienia obejmującego nie tylko dziecinną "obrazkową" wiarę, ale i stabilne "ułożenie" świata , jaki pamiętam z tamtych czasów.

Ta ikona z mojego wiersza kojarzy mi się z całkowicie indywidualnym i oderwanym historycznie przeżyciem raczej nie do opisania. Dużo by mówić.... :) Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za wpis.