Kornelu, żeby zrozumieć choć trochę Twój wiersz, należałoby sięgnąć po twórczość Whitmana. Ja przyznam się bez bicia, że nie miałem dotąd okazji poczytać go. Natomiast, tak się zastanawiałem dziś, co jakiś czas aż dotąd, i myślę, że można też poniekąd zrozumieć Twoją intencję tudzież inspirację do napisania powyższego wiersza, jeśli wspomni się na nieco szerszy kontekst Twojej osoby jako autora. Mam tu na myśli niektóre Twoje wypowiedzi w komentarzach pod różnymi wierszami. Spróbowałem oczywiście stworzyć w swojej głowie taką maleńką charakterystykę Twojego podejścia do poezji z wypowiedzi, które zdołałem sobie przypomnieć. Jestem niemal pewien, że powyższym wierszem próbujesz zwrócić uwagę czytelników na prawdziwość przekazu w poezji. Gdy kilka lat temu wydawałem swój tomik, mówiłem, że w wierszu słowami staram się pokazać świat, który ja jako autor dostrzegam moimi oczyma. Wychodzi jak wychodzi, natomiast zamiar pozostaje nadal ten sam. Myślę, że poniekąd ta moja myśl wpisuje się w Twoją z tego wiersza powyżej. To znaczy, że znów powracasz do tematu unikania pustych, jak to mówisz – papierowych metafor. Wspomina o tym, jak sądzę końcówka Twojego wiersza:

"z dalekim odgłosem nadchodzącej burzy,
tej rzeczywistej, z deszczem
na twarzy i duszy,
bez czczej trwogi w sercu
i bez papierowych zjaw
w umyśle…"

Mnie jednak ten fragment Twojego wiersza zatrzymuje także z innego powodu. On jest niesamowicie inicjujący rozmyślania o duchowości. Najbardziej dotknął mnie ten słowny akcent "tej rzeczywistej" w odniesieniu do burzy. Zacząłem bowiem zastanawiać się, czym dokładnie są lub mogą być burze nierzeczywiste. Pierwsze oczywiście w kontekście wcześniej zakreślonym wyskoczyły mi myśli o środkach stylistycznych w wierszach. Natomiast dalej pomyślałem też o burzach w sensie mieszania się chmur, zagęszczania wilgoci, nabierania coraz ciemniejszych kolorów i mieszania się ich. Stąd mnie poprowadziło właśnie w przestrzeń duchowości. To jest niesamowite, bowiem każde jedno życie charakteryzuje się w pewnym sensie takim parabolicznym powtarzaniu się procesów nabrzmiewania sytuacji problemowych, stresowych, a dalej ich rozluźnianiu. To jak z tymi chmurami burzowymi. Niesamowite jest też to, że mnie to poprowadziło dalej do wiatru, a od niego do Ducha Święteg. A w takim ciągu myślowym okazuje się, że to burzowe, a może nawet burzliwe życie, nie jest niczym złym, bo złym być nie może jeśli jest prowadzone przez Ducha. Jeśli prowadzone jest przez Ducha... A żeby tak być mogło, to potrzeba nam czegoś bardzo ważnego i płodnego, a więc... " z deszczem
na twarzy i duszy". Deszcz łaski, deszcz doświadczenia Boga... Cudo! A jakby to pięknie było, żeby to nasze życie duchowe odbywało się "bez czczej trwogi w sercu
i bez papierowych zjaw
w umyśle…" Czyli bez czego? Tu należałoby zatrzymać się na dłużej przy pojęciu "trwoga", a jeszcze bardziej "czcza trwoga". Wspaniały temat. Masz niezaprzeczalny talent do poruszania tak ważkich tematów, więc liczę na jakiś piękny wiersz w tym właśnie temacie. 😊 Taka mała zachęta. Trwogi w tym świecie naszym jest masę. Kończę mały urlop w Polsce i troszkę przyglądałem się ludziom, ale też i sobie. Trwodę widać na twarzach i słychać w słowach na ulicach. A czym są papierowe zjawy w umyśle? Można by pomyśleć o wyobrażeniach, a może o bożkach, bałwanach, a może też o wyobrażeniach nas samych...? Dużo tu się dzieje. Naprawdę dużo i to bez wcześniejszego czytania Whitmana.

Dzięki, Kornelu. I pozdrawiam serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️