Może właśnie u tego, który odszedł zrodziła się obawa przed patrzeniem na rozpacz ukochanej osoby. Nie wiem jak można poradzić sobie emocjonalnie ze świadomością, że ktoś, kto jest dla nas najważniejszy po prostu nagle musi zniknąć z naszego życia. To ciężkie tematy. Dziękuję za komentarz!

Zdołałam sobie wyobrazić sposób w jaki te słowa mogłyby zostać na żywo wypowiedziane i aż mnie ciary przeszły - ten komentarz bezbłędnie potęguje wydźwięk wiersza wyżej. Okropnie przygnębiające.

Staszku, muzyka obok wiersza to po prostu urozmaicenie, nic więcej. Nie jest powiedziane, że trzeba jej słuchać, gdy się czyta wiersz. Nie wiem czym kierują się inni użytkownicy, ale skoro zadałeś to pytanie pod moim wierszem, odpowiem czym ja się kieruję: nie zawsze dodaję utwór do wiersza, a gdy już się zdarzy, to jest to raczej próba spotęgowania odbioru mojego wiersza. Zazwyczaj ten utwór, który zamieszczam obok był ze mną podczas tworzenia treści. Zazwyczaj nie słucham tego, co mi zwyczajnie nie leży, ale na pewno nie jest to próba "pochwalenia się" tym, co lubię, choć myślę, że gdybym i tym się kierowała to byłoby to absolutnie normalne. Pozdrawiam, dobrego dnia życzę.

Jak się powiedziało "A" trzeba też powiedzieć "B". Interpretacja stwierdzenia nie powinna być uogólnieniem, więc cieszy, że chociaż uznane za skrót myślowy. Awatar to obrazek reprezentujący użytkownika w internecie. Jako zaproszony do grona przyjaciół czytam Twoje wiersze i ich tematyka zasugerowała mi taka interpretację, niekoniecznie trafną, ale z pewnością nieobraźliwą. Myślę, że w komentarzu pominąłem fakt, że aktywność internetowa ukryta pod nickami, może świadczyć o obawie przed ośmieszeniem się, niepożądanymi efektami. kłopotliwą utrata prywatności.. A jaka jest rola dodawanej muzyki? Czy ma wspólgrać z tekstem wiersza, naprowadzić na trop przesłania, wzmocnić je , czy też pokazać jaki rodzaj muzyki sie preferuje, najwyżej ceni czy wprost uwielbia? Komentarze mogą dotyczyć wyłącznie treści albo zobrazować skojarzenia, które wywołała osoba, mówiąc ogólnie Autora/Autorki. Mówię to za siebie, iż komentując jest sie w porządku, gdy poruszoną treść potrafi sie uzasadnić. Pozdrawiam Autorkę.

Tytuł ściśle łączy się z treścią, w tym przypadku "chory" jako naprawdę choroba, i "świat" jako ta osoba, która jest dla nas całym światem. Ale! Oczywiście cenię sobie Twoją interpretację, w mojej głowie poza mną nikt nie siedzi i nie da się stwierdzić jednoznacznie o czym jest dany wiersz, i w tym cały urok. "Zwątpienie miesza się z tęsknotą" - świetne stwierdzenie. Tak, po stracie często wątpimy w ten wielki świat, w którym przyszło nam żyć. Zadajemy sobie pytania w stylu "dlaczego akurat mnie to spotkało". A potem już tylko tęsknota zostaje, często na zawsze. Taka nieutulona, ale jak tu się jej pozbyć, gdy strata wyryła tak wielką dziurę w sercu. Dziękuję za Twój komentarz. I Tobie życzę miłego dnia!

Cześć Staszku.

Nie uważam, by rozpamiętywanie przeszłych zdarzeń, często nieosobistych sprawiało, że zaniedbuje się teraźniejszość. Może tak się zdarzać, lecz z Twojego zdania wynika, że tak jest za każdym razem, a to już nie prawda, i jestem na to najlepszym przykładem. Rozumiem jednak Twój skrót myślowy (zakładam, że to był skrót, i że wcale nie chciałeś wrzucić każdego do jednego wora). Ciekawi mnie natomiast zwrócenie uwagi na awatar - czy ktoś, kto na awatarze ma liście zamiast twarzy również chowa się przed światem? A ci, którzy w ogóle zdjęcia nie mają, czy to również sugeruje wycofanie się z życia? W końcu niepokazywanie swojego oblicza - bo o to chodzi z moim zdjęciem, że stoję tyłem, bez pokazania twarzy - od razu sugeruje takie myśli? Widać i na tej płaszczyźnie nasze zdania się różnią, bo dla mnie awatar to jedynie urozmaicenie, a nie punkt wyjściowy. Na logikę - gdybym była wycofana z życia, miała chęć ukrycia się i schowania przed światem jak to uznałeś patrząc na mój awatar nie byłabym również tak aktywna na portalu, nie dawałabym tak dużo swojej uwagi innym, i tym samym nie pokazywałabym tylu swoich wierszy licząc na interakcję z innymi ludźmi. Ale to może jedynie moje zdanie, moje spojrzenie, nie musisz się z nim zgadzać. Z jednym na pewno się zgadzamy - "każdy ma prawo do indywidualnego spojrzenia na życie" - co najważniejsze, nie każdy autor uznaje swoje wiersze za pamiętnik. Nie każdy wiersz musi mówić o życiu autora. Nie znaczy to jednak, że autor nie może pisać o wszystkim, o czym tylko chce i czuje. To, że czegoś na własnej skórze się nie doświadczyło nie znaczy, że nie wywołało emocji w człowieku, a emocje te z kolei chce się właśnie przelewać na papier, dać im po prostu upust. Jedni śpiewają, drudzy tworzą sztukę, inni piszą wiersze, i każda forma sztuki ma na celu w większym lub mniejszym stopniu uwolnienie swoich emocji, każdych. I tak resumując jeszcze: to, że ktoś pisze wiersze pesymistyczne nie znaczy, że nie czerpie żadnej radości z życia. Dla mnie pochmurne niebo może być najpiękniejszym widokiem i sprawiać, że uśmiecham się w duszy sama do siebie, dla Ciebie czy innych może to być źródło gorszego humoru i narzekania na pogodę. To wszystko zależy od spojrzenia, od indywidualnych preferencji. Dziękuję za Twój komentarz, jak zwykle skłaniający mnie do zostawienia rozbudowanej odpowiedzi. Dobrego dnia życzę, ja, pesymistyczna ;)

To prawda. Takie przykrości, choć się zdarzają, często potrzebują dużo czasu, by dotarły do świadomości.

Niestety, choć najchętniej chciałoby się nie dość, że wiedzieć wcześniej, to jeszcze jakoś zmienić los. Boli najmocniej, gdy uświadamiamy sobie, że na pewne sprawy nie mamy w ogóle wpływu.

Dziękuję, Moniko, za Twoje współodczuwanie. Doceniam to!

Dziękuję, Ula, za tak piękne słowa!

To już na własną odpowiedzialność, Precious!

Tak, rzucałby. Jeno przy takiej pogodzie wydźwięk sie zwielokratnia. Już się boję czytać Twoje wiersze jesienią. Tzn. nie mogę się doczekać.

U mnie również. W końcu chłód, deszcz i smutek. A wiersz - myślę, że nawet w pełnym słońcu rzucałby cień rozpaczy. Dziękuję za komentarz!

To prawda. Potem najbliżsi czują się w jakiś sposób oszukani, ale to raczej forma obrony, przejaw żalu, rozpaczy.

Pięknie dziękuję!

Zgadzam sie i przytaczam bardzo uniwersalna i msz świetną wskazówkę (nie moją):Truth is good, but not the whole truth is good to say,
M

Dzięki za radę!
W chwili śmierci/odejścia najbliższej osoby nigdy nie wiadomo jak się zachować. Na pewno rodzi się jakiś żal, bo może chciałoby się próbować za wszelką cenę jakoś zaradzić, ale gdy "wyrok" zapadł to może lepiej, gdy nie mówi się o tym, by chociaż ostatni czas móc przeżyć w dobrej, "zdrowej" względnie atmosferze. Pozdrawiam!