Wszystko jest już poukładane
Przez nas tylko niepotrzebnie zmieniane

Pozdrowienia :)

Duszenie w sobie zabuja, choć wstyd pragnie ukryć. Pozdrawiam

Wszyscy czasem jesteśmy zaplątani w swoich myślach :) pozdrawiam i dobrej nocy!

Oj zapętliłaś, nie wiem dlaczego, ale zaintrygował mnie ten styczeń, może to bez znaczenia, choć w Twoich wierszach nie ma przypadków, tak mi się wydaje:)
Pozdrawiam:)

jak dla mnie ...to prawdziwy węzeł gordyjski do rozwiązania ... skoro go zadźgała to znaczy że na to sobie zasłużył ..ja Ci już biję brawo ...

Trzy pierwsze strofy opisują kobietę, która doświadcza bólu i cierpi "nicość". Te ostatnią jednak czytam jako "pustkę" (wewnętrzną).
Czwarta strofa wspomina o nadziei, która pojawią się, a jednak kobieta, o której mówi peel chce ją odrzucić.
Intrygują mnie najbardziej dwie ostatnie strofy.
"na żwirowej ścieżce" –> żwir w gruncie rzeczy jest materialem odpadowym. Chodzi się po nim nieco niestabilnie, a gdy idzie się boso, to sprawia to ból, wyżynają się w stopy czarne grudy.

"dotyka samotności" –> to jest jak dotyk mimozy. Delikatność jest tu wskazana. To jak intymna chwila. Dotknąć samotność może jedynie ktoś naprawdę bliski sercu samotnej osoby albo ona sama. Tak czy inaczej dzieje się to z wyczuciem.

"nieświadoma jeszcze" –> świadomość tu przychodzi z doświadczeniem.

"praw do tej nicości" –> to należy medytować! Prawo do nicości... Prawo do pustki... Prawo do samotności, która nielam staje się jednym z poczuciem pustki... A minęło dopiero kilka dni od Wielkiego Piątku (to już w głębszym kontekście).

"prawa do milczenia" –> ale nie tego z filmów amerykańskich, gdy się kogoś aresztuje. Prawo do milczenia w sobie samym. W tym wydaje się być również wpisane prawo do żałoby. Prawo do cierpienia.

"prawo do milczenia
co sens na barkach nosi" –> jak grób Jezusa, który sens ukazał dopiero w dniu zmartwychwstania...

"wykrzyknik to pozmieniał" –> to brzminjak krzyk rozpaczy. Odebranie wszelkich praw. Kto komu i dlaczego odbiera to wewnętrzne prawo do spokoju ducha?

"/nie pragnij/ o to prosi..." –> pragnienie jest wskazaniem na cel, na przyszłość, na jutro... To jest głuche wołanie samej do siebie. To jest wręcz tęsknota, którą wspomniana kobieta chce zagłuszyć. Pragnienie spokoju dostrzega w tym, co już zna, a co później sprawiło jej ból. Nie umie się z tego wyplątać. Boi się, że kolejny raz może boleć podobnie lub mocniej, a jednak chce tego szczęścia tudzież spokoju. Łudzi się, że tylko tam znów może zaznać pełni siebie. Oszukuje się I jednocześnie boi się pozwolić sobie na podjęcie próby. Stąd właśnie tytułowy "węzeł gordyjski". Moznaby go przeciąć ostrym cięciem, ale przecież to nic nie będzie rozwiązanie lecz taktyczny zabieg.

Bardzo, bardzo ciekawie napisałaś, Elu. Wiosna służy Twojemu pisaniu. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Czyżby wiersz "mur"? Izolacja, odepchnięcie i zaplątanie we własnych niepoukładanych emocjach.
Ciekawie napisane choć zastanawia mnie negatywne tło wiersza. Niesmak, może nawet jakaś gorycz związana z minionym okresem życia. Hm...
Pozdrówki Elu :-)