I ciągle sobie zadaję pytanie,

co było źródłem, gdy nic nie istniało?

W myślach powtarzam wciąż to jedno zdanie,

ciągle to same zadając pytanie.
Daremnie szukam odpowiedzi na nie.

Czyżby początek z końcem się zjednało?

I ciągle sobie zadaję pytanie,

co było źródłem, gdy nic nie istniało?

Czy nieskończoność zna kres i początek?

A może wszystko trwa w ich wspólnym tchnieniu?

Takie pytania to żaden wyjątek…

Czy nieskończoność zna kres i początek?

Jakże ogarnąć krętych myśli wątek?
Rozum wciąż szuka sensu w ich istnieniu.
Czy nieskończoność zna kres i początek?

A może wszystko trwa w ich wspólnym tchnieniu?

Kontemplacyjnie tonę w zamyśleniu,

cisza otula mnie miękkim bezmiarem,

miesza się jawa w sennym nieistnieniu,

kontemplacyjnie tonę w zamyśleniu.

Bez odpowiedzi, w drżącym uniesieniu,
milknę pod myśli miażdżącym ciężarem.

Kontemplacyjnie tonę w zamyśleniu,

cisza otula mnie miękkim bezmiarem.

Minuty płyną w bezkresnej rotacji,
czasu, niestety, nikt wstrzymać nie zdoła,

Krążą pytania wciąż w nowej narracji,
minuty płyną w bezkresnej rotacji.
Myślami błądzę w wieczności tonacji…
Wszystko wiruje, krąży dookoła,

minuty płyną w bezkresnej rotacji,
czasu, niestety, nikt wstrzymać nie zdoła.


Rozumem szukam, lecz nic nie znajduję,

Wszystko trwa samo, bez mojej przyczyny.
Chaos powraca, w ciemnościach wędruję,

rozumem szukam, lecz nic nie znajduję;

więc znów się skupię, przeanalizuję,
wszystkie warianty przejrzę bez rutyny…
Rozumem szukam, lecz nic nie znajduję,

wszystko trwa samo, bez mojej przyczyny.


I znów zadaję to same pytanie,

co było źródłem, gdy nic nie istniało?

W milczeniu, cicho brzmi moje wyznanie
i znów zadaję to same pytanie…
Pierwsza przyczyna zagadką zostanie,
człowiek nie pojmie, co ruch wywołało.

I znów zadaję to same pytanie,

co było źródłem, gdy nic nie istniało?