X
Pod wspólnym niebem
wolny
2025-09-18 06:33
Gdzieś w świecie serce pęka,
bratnia dusza drży ze strachu.
Nie zna twarzy, nie zna kroków,
tylko echo wśród hałasu.
Czy więc można w takim tłumie
odnaleźć ją bez imienia?
Może właśnie teraz stoi
pod tą samą chmurą — czeka.
Było kiedyś takie spotkanie?
Połączenie — jedno, czyste?
Wtedy liczby tracą znaczenie,
świat przestaje być jałowy, pusty.
Wmawiam sobie: musi być możliwe.
Inaczej smutek byłby bez końca.
Nadaremnie biłyby serca
bez nadziei na spełnienie.
Dwa ciepłe serca,
jedno źródło energii,
spokojne słowa,
subtelne gesty.
A jednak to pytanie wraca:
na ile wystarczy wiary i czułości?
Gdy głód karmi bylejakość,
a nie ma nic wspólnego z miłością.
A ja wciąż wierzę,
i choć stoję tak daleko,
że ktoś podnosi wzrok,
patrząc na to samo niebo.
bratnia dusza drży ze strachu.
Nie zna twarzy, nie zna kroków,
tylko echo wśród hałasu.
Czy więc można w takim tłumie
odnaleźć ją bez imienia?
Może właśnie teraz stoi
pod tą samą chmurą — czeka.
Było kiedyś takie spotkanie?
Połączenie — jedno, czyste?
Wtedy liczby tracą znaczenie,
świat przestaje być jałowy, pusty.
Wmawiam sobie: musi być możliwe.
Inaczej smutek byłby bez końca.
Nadaremnie biłyby serca
bez nadziei na spełnienie.
Dwa ciepłe serca,
jedno źródło energii,
spokojne słowa,
subtelne gesty.
A jednak to pytanie wraca:
na ile wystarczy wiary i czułości?
Gdy głód karmi bylejakość,
a nie ma nic wspólnego z miłością.
A ja wciąż wierzę,
i choć stoję tak daleko,
że ktoś podnosi wzrok,
patrząc na to samo niebo.
