Celebrujemy wszystko , więc rozumiem , że i śmierć... Ale można by to spróbować zrobić inaczej ... :) To czysta teoria poetycka, bo przecież nie wierzę w żadne zmiany.

Niestety, siła bezwładu kulturowego jest tak potężna , że nie da się chyba tego zmienić w wymiarze ogólnospołecznym. Możliwe są wyłącznie indywidualne "ekscesy".... :) Też ograniczone ....

Przepraszam że się wetnę
Z tego co kojarzę w znaczeniu szat liturgicznych fiolet oznaczał zadumę nad naszym losem więc fiolet chyba jest na miejscu gdy zastanawiasz się nad tym po co to wszystko.
Powtórzę za Maciejką wiersza nie zmieniaj
czasem trzeba się zastanowić po co to wszystko i dlaczgo nie lubimy jakiegoś koloru :)

Pocieszę Cię - sama dopiero niedawno odkryłam urok fioletu. Wiersza nie zmieniaj - jest bardzo dobry :-)

No właśnie odsłaniasz mi coraz bardziej uroki fioletu i zaczynam obawiać się o ten fragment mojego wiersza...

Ja do fioletowej szaty też nie mam przekonania, ale bez, fiołki, krokusy i lawendę bardzo lubię.

Tak , również krokusy... Ale mimo wszystko .... Fioletowa szata źle mi się kojarzy...

Ale fiolet to też fiołki :-)

Oczywiście , ale czy ta ornamentyka rzeczywiście musiała być taka "fioletowa"? A nie na przykład w kolorze łąki? :)

Z chęcią zerknę na waszą dyskusję :)

Odpowie tak samo jak maciejce ... Pozdrawiam serdecznie.

Witaj. Dzięki za przychylne wejrzenie ... :)

*na pewno

Dotykasz tematu ściśle związanego z wierszem. Niewiele możemy zrobić z sama śmiercią , ale dużo z ornamentyką śmierci. Nie chcę za bardzo brnąc w tą tematykę , ale tylko nadmienię ,że katolicyzm ma słaba rozwiniętą soteriologię, co sprawia , że pogrzeby mają beznadziejną niemal formę jeśli chodzi o budowanie nadziei na życie wieczne. Lepiej to wygląda na ewangelickich pogrzebach, gdzie dużo mówi się o zbawieniu i życiu wiecznym. Radosne pogrzeby to krok dalej , ale przecież logiczny z punktu widzenia tej nadziei.. Mój wiersz miał skromniejsze cele, po prostu zwracał uwagę , że wobec smutku śmierci nie warto było nam tworzyć dodatkowej ornamentyki smutku ... Pozdrawuiam serdecznie.

Powiem, że też myślę, że istnienie śmierci napędza życie. Wspominasz o paradoksie i przyznaję, że kiedyś wydawało mi się to sprzeczne. Czytałam kiedyś, że w niektórych kulturach, pogrzeb wiąże się nie tylko z pożegnaniem bliskiego, ale także z celebracją życia i np. się tańczy. Jest tak chyba w tradycji m. in. romskiej, ale nie wiem, czy dobrze zapamiętałam, że chodzi o tę właśnie kulturę. Pozdrawiam.

Możemy mówić i pisać głównie o tych "akcesoriach" śmierci , bo o samej śmierci niewiele wiemy , chociaż jest ona paradoksalnie siłą napędową poszukiwania sensu życia .... Dziękuję za komentarz. ;)

Tak, pytania są tu retoryczne , bo najważniejsze było dla mnie wybrzmienie założeń zawartych w tych pytaniach. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam.

Takie komentarze sprawiają, że ciągle chce mi się zamieszczać wiersze na portalu. Kiedyś dawno, dawno temu przeczytałem gruby tom , który w całości traktował o postawach człowieka względem śmierci w historii, w tym w szczególności ukazano tam różne sposoby ornamentowania śmierci i chowania zmarłych. Temat śmierci jest dla mnie istotny, gdyż to właśnie z rozmyślania nad śmiercią wzięły się wszystkie podstawowe pytania, wokół których krąży sztuka , literatura i filozofia. Istnieją poważne podstawy, by sądzić, że gdybyśmy byli nieśmiertelni to nie chciało by nam się zajmować żadnymi poszukiwaniami sensu życia , bo sens byłby narzucony przez sam fakt naszego życia pozbawionego lęku przed końcem. Wiersz dotyka naszej, lokalnej ornamentyki śmierci i napięć intelektualnych , które ona we mnie wyzwala. Szczególnie razi mnie modlitwa "Wieczne odpoczywanie ...", która zamiast dawać nadzieję na wieczne życie (powtarzam, Życie) jest konstatacją wiecznego odpoczynku ,czyli śmierci. Każdorazowe intonowanie tej modlitwy na chrześcijańskich pogrzebach odbieram jako absurd. Oprócz tego wiersz mam nadzieje zawiera w sobie po prostu trochę poezji, której nie da się do końca rozebrać do gołych zdań . Pozdrawiam serdecznie.