To jest temat, który dojrzewał we mnie bardzo długo

w formie dzieła, ulgi z dociekań jeszcze mało wśród trosk

nie wiem jak to ugryźć, by sobie z tym poradzić na przyszłość

ledwie mam wgląd w ulgi symfonię, by potrafić tak płynąć



Jest to dla mnie najtrudniejsza ze wszystkich form ciszy

przez co zawsze naprzód wwiercam w me myśli coś z dziczy

czerpanie z niej garściami przecież graniczy z cudem

nie dane jest zatracić się w niej - za silny ból jest



A głowa mnie boli niemalże za każdym razem

a ona w mej dłoni jest wszakże, jak tak z tym walczę

by wsłuchać się we fragmenty ciszy w tym hałasie myśli

w życiu mam cel, lecz jak się w tym silić, gdy zaznaję sił zgrzyt



Cisza związana z oczekiwaniem mnie jak dotąd wykańcza

znika w rozdaniach z kolejnym stanem wrzenia pod prąd w synapsach

jest w niej najmniej ciszy, której tak chcę i łaknę

chcę w mej małej niszy uciekać w tę nirwanę