Jak to dobrze tak po prostu usiąść i siedzieć

stąd już prosta droga do tego by uwolnić siebie

otwieram głowę by mieć możliwość uprościć przebieg

swych myśli, które współpracując pewne sprawy chcą uzgodnić lepiej



A to wszystko po to by móc nadal siedzieć

niby zwykła bezczynność w której marnuję czas nadaremnie

ale właśnie wtedy dużo można się o sobie dowiedzieć

próg wytrzymałości na nudę się zwiększa wśród odniesień do siebie



Po co to robię? Bo pytanie o sens sensu życia w tym życiu niesie nacisk

by dalej móc pytać, czy to już nie jest etap wegetacji

a może wprost przeciwnie - gdy się zatrzymam, to daję od siebie więcej

do tego stopnia by w tym stanie pozostać tak długo jak zechcę



Pozorna bezradność się snuje w tej wizji

lecz ja właśnie wtedy spijam życiowy eliksir

bo nie trzeba przecież nic konkretnego robić

by dać czasowi czas wśród upływających godzin