To takie piękne, że nadajesz sens życiu

po czasie mięknie dalej me serce - ten nastrój bez liku

daje i zabiera, gdy wypełniam gdzieś czymś znów

we wspomnieniach tu i teraz ten czasu wehikuł



Ze strachu wierzyć znów zamierzałem w ten rytuał

z bigoteryjnym arsenałem mdlałem w swych ruchach

by niedługo potem skumać, że się wygłupiam

sądząc, że wysłucha ktoś duszy uwięzionej w swych furtkach

w których dosłownie każda z nich była otwarta na innych

by teraz z mozołem majaczyć, że odnawiam labirynt

i wciąż chronię siebie przed innymi, nim na koniec pojmę

że to ja jestem w dalszym ciągu sam sobie wrogiem



Ten wróg w odbiciu lustra towarzyszy mi ciągle

to przez niego i dzięki niemu zarazem wygodniej

przeżyć życie z miłością w sercu bez ujścia na zewnątrz

po to by śnić co noc sens swój w przeczuciach za przeszłość



To dzięki niej oddawałem i oddaje się wspomnieniom

i to właśnie ona utworzy ów labirynt w codzienność

a dojście do tryskającego źródła jest tylko jedno:

Po prostu żyj i kochaj, a odnajdziesz w sobie to sedno!