To się nie dzieje naprawdę, bo to wszystko prawda

codziennie we dnie zaś płaczę, choć wgłąb tylko wzrastam

jest w zwykłych ludziach tyle niewymuszonej dzień w dzień dobroci

że gdybym musiał żyć lepiej, by znów coś wnieść w siebie, to od nich



Pokonuję swe lęki, nierzadko ze łzami szczęścia w oczach

to monument jest - chcę iść więc nadto z wierszami w bezmiar szlochań

tych z niewypowiedzianego szczęścia, jakim jest miłość

by Jej swym potencjałem obiecać prawdziwie sił moc



Mogę żyć i po prostu być - nie myśląc przy tym o jutrze

to przez myśl, by w porządku żyć ze swym wgłąb zmyślnym konstruktem

Żyję tak - i to dzięki Bogu - by biężący dzień, był tym wciąż ostatnim dniem

w zwycięstwach chwil, co przez miłość znów zwyciężą swym niezwykłym, doskonałym tłem



Jestem zwycięzcą, bo żyję i otacza mnie ciągle dobroć ludzka

chcę wierzyć w jej moc obficie, gdy pojawia się wgłąb mnie non stop pustka

każdy z Nas jest zwycięzcą, gdy dobroć w Nas zwycięża

nad wyraz chcę być częścią tylko dobra w tych kręgach



Zwyciężyłem, bo mam przywilej żyć w sposób przeciętny

zwykłe życie to zaszczyt dziś jest, gdy co rusz gdzieś brniemy

a najczęściej jest to gonitwa w ślepą uliczkę

ja dalej chcę wtem ją omijać, wierząc w swój impet



To wspaniałe też, że jako Mniłchas, mogę się spełniać twórczo

wgłąb nazwałem siebie tak, bo z bliska codziennie zerkam w swój kąt

ubogacam go ciągle, gdyż chcę tu spędzić czas przecież

już od dawna dorosłem, by nie czuć się w nim jak więzień