Sa'di z Szirazu - Rubajjaty
Mówią: Miły jest wietrzyk wiosenny w dolinie,
Zapach kwiatów na łące i strumień, co płynie,
I kobierzec, gdy pieści twoje bose stopy...
Głupcy! Wszystko jest miłe przy miłej jedynie.
Mówią mi: Rzuć ją w końcu, bo zła jest i płocha,
Zaś ty za wszelkie zło jej płacisz dobrem - kochasz.
- Tak kocham nawet wszystkie złości mojej miłej,
Gdy chcecie w to nos wściubiać - mówię wam: Wynocha!
Hamowanie miłości jest przeciw naturze,
Zaś gdy jej nie hamujesz - musisz znosić burze,
Ale niestraszne wichry, niestraszne pioruny,
Bo godzi się z kolcami ten, kto kocha różę.
.
Czterowiersze były bardzo popularne w poezji perskiej. Skodyfikował je i nazwał rubajjatami Dżalaluddin Rumi (1207-1273), Zatem Sa'di nie nazywał jeszcze swoich czterowierszy rubajjatami. Klasyczny rubajjat to czterowiersz rymowany AAXA. Niektórzy poeci perscy wprowadzali jeszcze rym wewnętrzny do trzeciego, nie rymującego się z innymi, wersu. (Wtedy rubajjat przypominał inaczej zapisany limeryk.)