Nuraddin Dżami - Rubajjaty
Głupi mędrcy! I cóż wy tak wielkiego wiecie?
Zwidem, marą jest dla was wszystko na tym świecie.
Tak. To prawda. Lecz pod tym zwidem, pod tą marą
Wielkie prawdy, uważnie patrząc, odkryjecie.
Biada duszy, kiedy miłość z niej uchodzi,
Jakby cyprys najpiękniejszy sechł w ogrodzie.
Powiedziałaś: Ja odchodzę, żyj szczęśliwy.
Wzięłaś serce. Ja się muszę z tym pogodzić.
Dawniej twoje istnienie tylko przeczuwałem.
Chociaż ciebie nie znałem, na ciebie czekałem.
Teraz jesteś. Znalazłem cię na swoje szczęście
I przylgnąłem do ciebie i duszą, i ciałem.
Czterowiersze były bardzo popularne w poezji perskiej. Skodyfikował je i nazwał rubajjatami Dżalaluddin Rumi (1207-1273), Klasyczny rubajjat to czterowiersz rymowany AAXA. Niektórzy poeci perscy wprowadzali jeszcze rym wewnętrzny do trzeciego, nie rymującego się z innymi, wersu. (Wtedy rubajjat przypominał inaczej zapisany limeryk.)