Tak, jakiś czas temu córka była na Erasmusie w pobliżu pożyczyliśmy rowery i jeździliśmy wzdłuż Renu. Pływały wtedy tylko niewielkie barki.

Dziś Ren byłby wyschnięty.

No,trochę mi wstyd, że tak powierzchownie odczytałam :) Jednak kiedy podeszłam to tekstu jeszcze raz, po Twoim wyjaśnieniu to... nabiera mocy!
Czuć wiejący wiatr zmian na świecie i w wierszu :)

Dla mnie mocnym zakończeniem jest ostatni wers. "Już nadchodzą wieki średnie." To oczywisty anachronizm. Określenie "średniowiecze" powstało w XVI wieku, więc rzymski kronikarz nie mógł go używać. To powinno według mojego zamysłu zasugerować czytelnikom, że tekst jednak odnosi się do współczesności. Jeśli przyjmiemy taką optykę wszystko nam się złoży w nową całość. Cesarzem, czyli najważniejszym władcą jest dziś Donald Trump, którego myślenie rzeczywiście nuży. "Sprzedajni senatorowie" są wszędzie. Wszędzie też regularnie wybuchają zamieszki uliczne. Dziś nikt już nie wróży przyszłości ze sposobu rozchodzenia ze sposobu rozchodzenia się dymu z palonych na ołtarzach ofiar, ale mamy inne, równie skuteczne, metody prognostyczne. I wszystkie prognozy brzmią katastroficznie. Dziś w mące nie ma (mam nadzieję) zmielonego ziarna sporyszu, ale bywa DDT i mikrocząsteczki plastiku. Barbarzyńcy znów niosą pożogę na wschodzie, a trybuni gadają brednie.
Według mnie ostatni wers miał mówić: "Czytelniku, nie czytaj tego z dystansem. To dzieje się dziś!"
Oczywiście, jeśli użyty przeze mnie anachronizm nie naprowadzi czytelnika na takie rozumienie, to wiersz jest tylko wprawką stylistyczną i nie może budzić gwałtowniejszych uczuć. Fakt, że TY - czytelniczka wnikliwa - tym razem nie poczułaś, o co tu chodziło, świadczy, że zbyt delikatnie to zasugerowałem. A zatem jest to mój błąd warsztatowy.