No może trochę w innym, ale ładnie uzupełnia.

Zapomnieć, to znaczy na nowo obdarzyć kredytem zaufania, na nowo się otworzyć i narazić na powtórne zranienia. Wybaczyć tak, jak najbardziej, ale wyznaczyć granice dla własnego bezpieczeństwa. Przerobiłam to w życiu wielokrotnie. Dziękuję za komentarz.

Słowa i gesty ranią, zawsze zostawiają ślad, ale najgorsze jest milczenie.
Dlatego napisałam: "Rany w sercu, chłodem wypalone
Wybaczyłam – nie zdołam zapomnieć." Ten chłód to właśnie milczenie. dziękuję, pozdrawiam.

Trudno tak skutecznie zablokować pamięć, by nie wracało wspomnienie, ono może przyblaknąć, ale tak zupełnie nie zniknie.

Dla mnie gorsze od słów są chłód i cisza. Kłótnia może oczyścić atmosferę, milczenie tylko pogarsza sytuację, bo nic nie wnosi, nic nie wyjaśnia. Zapomnieć trudno wszelkie rany, zwłaszcza te zadane przez bliskie osoby. Dziękuję i pozdrawiam.

Zmniejszyc ich wagę. Wybaczenie jest trudne ale możliwe, zapomnienie juz raczej nie wchodzi grę.
P. S przepraszam za urwany powyższy komentarz, skutki pisania na telefonie :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Lidio,
Ale pięknie i obiektywnie to napisałaś :)
Wiesz dodam tylko, że pracuję w firmie w której 80% stanu stanowią kobiety. Tak, to miejsce czasami przypomina raj na ziemi, czasami ... :)
Widzę że wiesz o genezie zachowań, to bardzo Ci się chwali :)
Generalnie jak zauważyłaś to temat rzeka, ale oczywiście bardzo ciekawa rzeka o szerokim, wartkim niejednokrotnie zmiennie meandrującym nurcie :)
Tak z całą pewnością artyści są bardziej wrażliwi, co do drugiego tematu, nie wiem jak się to statystycznie rozkłada, może być tak jak piszesz.

Jestem, wczoraj musiałam spasować z powodu późnej pory, a nie chciałam Twojego komentarza zbyć. Nie wiem, co niby miałabym Ci wybaczyć? Trochę żyję na tym świecie i potrafię obserwować, interesuję się hobbystycznie psychologią. Wiem, że kobiety są nieprzewidywalne, potrafią być bardzo uszczypliwe, obrażają się, bywają niezdrowo ambitne. Praca w zespole złożonym z samych kobiet bywa ciężka pod względem atmosfery. Dla zdrowotności układów lepiej, gdy zespół jest mieszany. Mężczyźni są bardziej prostolinijni i to ułatwia relacje. Nawet, gdy dadzą sobie czasem po razie, to potem nawet mogą się zakumplować, kobiety są pamiętliwe. Geneza różnicy zachowań ma źródło w prehistorii. Nie twierdzę, że faceci są idealni a kobiety to zołzy, ale różnice pomiędzy zachowaniem płci są ewidentne.
Z drugiej strony w całej przyrodzie ewidentnie dominuje płeć męska, a winien temu testosteron.:)
Poeci i w ogóle artyści jako osoby nadwrażliwe, z pewnością są w grupie podwyższonego ryzyka. Daje się zauważyć, że artyści często zmieniają partnerów, sądzę, że jest to jeden z efektów. Dziękuję Ci za komentarz, mogłabym dalej ciągnąć temat, ale staram się pozostać bezstronna na tyle na le jest to w ogóle możliwe.

Lidio ... wybacz ...
Miałem chyba wczoraj gorszy dzień.

Chmurko, wrócę jutro do Twojego komentarza, dzisiaj już nie dam rady. Sorry.

Dziękuję. Z życia wzięte.

To ja Tobie bardzo dziękuję za Twój komentarz. Poruszyłam trzy kwestie: słowa, ciszę i gesty (spojrzenia). Każdy z nas może popaść w konflikt, a konflikty są często skutkiem nieporozumień, dlatego uważam, że każdy problem trzeba przegadać, wyjaśnić. Słowa potrafią ranić, gesty także, ale najgorsze jest moim zdaniem milczenie, bo uniemożliwia wyjaśnienie sprawy. Kiedyś w TV słyszałam wypowiedź psychologa, że jest to bardzo dotkliwy i poniżający komunikat: "nie istniejesz dla mnie". Na słowa można odpowiedzieć słowem, niekoniecznie odciąć się agresywnie, ale przynajmniej porozmawiać, natomiast z ciszą, z milczeniem znacznie trudniej jest zażegnać konflikt.
Ten wiersz napisałam dlatego, że znam kilka osób, które praktykują "fochy" i przestają się odzywać, atmosfera robi się ciężka i trudno to zażegnać przy braku komunikacji.
Wybaczać trzeba, ale zapomnieć z samej ostrożności czasem lepiej nie. Pozdrawiam.