Z gwiazdozbiorów i sklepień kościołów
wzniosłe myśli i głębokie wersy
piżamkę ubrałeś w łóżku zostałeś
nie ostatni ty i nie pierwszy.

Pozdrawiam w zadumie.

Tak, to chyba jest ten temat, który wciąż wzbudza Twój niepokój egzystencjalny, więc dlatego potrzebuje oswojenia, a wiersze są doskonałą metodą na oswajanie:) Ja mam inne tematy, które oswajam za pomocą wierszy, a nieskończoność jest dla mnie czymś bliskim i oczywistym, co dostrzegam w każdym przejawie życia, a nawet istnienia:) Pozdrawiam ciepło 🌞🍀

Bardzo ciekawy obraz. Po "obejrzeniu" go, nie mogę uspokoić wyobraźni, która domaga się kolejnego - bo cóż, gdyby "niektóre myśli i wiersze rodziły się" z e szczątków zamierzeń, zgliszczy ludzkiego szczęścia itp? Jakoś tak... domagam się cyklu.
Z pozdrowieniem.

To piękne i ciepłe wyznanie – że nawet największe ludzkie tęsknoty chcą być po prostu przytulone, jak kot zasypiający pod gwiazdami. Wiersz jak szept duszy – łagodny, czuły, a jednak sięga samej nieskończoności.
6/5

Tak sobie pomyślałem, że człowiek skoro już jest cielesny, to potrzebuje wyrażać siebie poprzez zewnętrzność. Stąd słowo, sztuka, a w niej także architektura odzwierciedlały nasze spojrzenia ku wieczności. Najtrudniej jest zawsze we wszystkim zachować umiar i znaleźć ten "złoty środek". Bo tak z jednej strony wszelkie wyobrażenia także te uzewnętrznione w ramach sztuki, mogą nam pomóc w ukierunkowaniu nas ku Bogu, a z drugiej strony same w sobie już są niebezpieczeństwem, które prowadzić może do zatrzymania się jedynie na tej zewnętrzności. I to zdecydowanie mocno widać na przykładzie właśnie budowli sakralnych. Samo to, że powstają jest pozytywnym może objawem uzewnętrznienia ludzkiej potrzeby poszukiwania sensu życia w Bogu. Natomiast czasem przeradza się to w skrajność, która niemalże ubóstwia samą tę zewnętrzność, budowlę, obraz, rzeźbę itp.itd. Sami sobie stwarzamy złote cielce tudzież budujemy cieplutkie gniazdka naszych wyobrażeń, które oddalają się niestety od Prawdy.
Tak odczytuję dziś Twój wiersz, że porusza właśnie temat takiego samozadowalania się wyobrażeniami, które niekoniecznie mają potrzebę poszukiwania Prawdy. Wystarczy, że dają człowiekowi poczucie ciepła, przyjemności, pewnej stabilności i bezpieczeństwa. A tymczasem wydaje się, że zaproszeni jesteśmy właśnie do tego, żeby z tych swoich wszelakich wyobrażeń wychodzić ku Prawdzie i jej właśnie poszukiwać lub pozwolić, by ona nas oświecała coraz bardziej.

Takie mam myśli po lekturze wiersza.

Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Ciekawy wiersz...
U mnie trochę inaczej; przy muzyce wersy piszą się same:)
Pozdrawiam:)
⭐️🌿

Wiersz jest ciekawy i poruszający, a jego największą siłą jest innowacyjna metafora. Pozdrawiam serdecznie

Inspirację można znaleźć wszędzie, trzeba tylko umieć patrzeć głębiej. Piękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Mnie inspirują wyłącznie ludzkie historie, widziane, przeżyte, zasłyszane, przeczytane. Pozdrawiam

Ciekawie o filozofii w poezji. Pozdrawiam:)

Natura inspiruje, wiadomo. Ja każde miasto zaczynam zwiedzać - od kościołów. Tam odczuwam moja znikomość, kruchość, nicość. Marzenie o wiecznym życiu nurtuje nas nie oś dzisiaj. Tylko, czy jest miejsce w naszym życiu na nieskończoność? Refleksyjnie. 6/% Serdeczności

Bardzo ładny wiersz. Gwiazdy, sklepienia kościołów - u mnie podobnie. 6/5

Mnie zawsze inspiruje przyroda...sklepienia kościołów nie dla mnie...ale na gwiazdy, szczególnie w letnią bezchmurną noc bardzo lubię spoglądać z mojej huśtawki w ogrodzie przepełnionym aromatem kwiatów :))
Pozdrawiam Kornelu i życzę miłej niedzieli :)