Ciekawa parafraza, moim zdaniem udało Ci się uchwycić zamysł autora, że "piękno zmienia się w wiersz".

A może na stacjach metra czekają twarze zmęczone szukaniem wolności i gotowe, aby zdjąć maski pod którymi ukrywa się piękno bólu? Ciekawa parafraza Kornelu. Nie znałam wcześniej wiersza Ezry Pounda, więc mając do dyspozycji dwie ciekawe miniatury mogłam upiec "dwie pieczenie na jednym ogniu " , że się tak potocznie wyrażę. Fajnie rozwinąłeś ten temat dalej, pozostawiając tak szerokie pole do interpretacji. Bardzo mi się podoba Twoja wersja. Pozdrawiam :)

Erze Pounda był zafascynowany urokiem żeńskich twarzy w paryskim metro.
"twarze gotowe do objawienia prawdy o sobie," - chcesz dociec prawdy ukrytej w każdej z tych twarzy, które umykają jak konie wyścigowe, bo w codzienności piękno zamieni się w ból. Poeta widzi nadal piękno. Taka jest poezja. Podoba mi się Twoja interpretacja. Serdeczności

Oj, ciekawa puenta, aczkolwiek uksztaltowany przez Ciebie watek, mógłby być nie do końca prawdziwy. To kwestia podchodzenia do tematu i zmiany perspektywy patrzenia.
Tak, ja to widze. A widząc inaczej, nie zależy potepiac, gdyz kazdy patrzy z innego zródla.

Dzieki za TA chwile, Kornel :)

Ja raczej pomyślałam, że to poeta-obserwator chciałby poznać prawdę każdej z tych twarzy, na pozór obojętnych, czekających tylko na przemieszczenie z punktu A do punktu B.
A przecież gdzieś pomiędzy toczy się życie tych ludzi: żądze, miłości, zbrodnie itd.
Ile wierszy może powstać z tych historii :)

Doskonały wiersz, wymowny, że aż ciary mam.

Pozdrawiam, Kornelu. 5/6

Nie wiem czy tak jest, że na stacjach metra, w każdym mieście, twarze ukryte w tłumie czekają na moment, gdy odkryją swoje historie. Niczym zawodnicy przed startem, napięci i gotowi, zmierzają w stronę granicy, gdzie prawda o nich samych przekształci się w coś więcej – w cierpienie albo w sztukę, która przetrwa.
Czasem to, co w nas najbardziej autentyczne, znajduje ujście w słowach.

Te PL-e obfitują w żwawą ochotę na skok pod koła, granica cienka.
Spostrzeżenie passerowskie, passerowsko trafne.
Szacun

Toś wleciał wieczorową porą z poważną poezją, Kornelu. Ten wiersz należałoby przetrawić spokojnie. Natomiast pierwsze kilka myśli:

Pomyślałem, że mowa tu jest o drzemiącej w człowieku, każdym człowieku, potrzebie lub chęci bycia słuchanym, a może wysłuchanym.

Po drugie, na myśl przyszedł mi obraz ludzi wciskanych do wagonów metra w Tokio. Nie wiem, czy oni mają w ogóle czas chcieć być gotowymi do objawienia prawdy o sobie.

Trzecią moja myśl podążyła do zagadnienia piękna, które wyraża się w bólu lub wierszu. To jest jakby dopełnienie tego pragnienia bycia wysłuchanym. Natomiast skondensowane jest to do jakiegoś odruchu może grymasu twarzy spowodowanego bólem lub wyrwanego z piersi okrzyku. No i ten wiersz, który może być inną formą wcześniejszych. Jakby taka trochę rezygnacja już. Jakby poezja miała być ostatnią deską ratunku. Nawet złudzeniem, którym człowiek karmi sam siebie, dając sobie ciągle nadzieję, że ktoś go wysłucha.

To moje pierwsze myśli Po przeczytaniu Twojego wiersza.

A teraz sobie jeszcze pomyślałem czy te stacje metra Ezry nie mogłyby być twarzami ludzi...? Bo tam przecież na stacjach to się głównie czeka... Czeka się na coś, co nas przeniesie w inne miejsce.

Hej ho!