chociaż się składam z przeciętnych błędów
wyrok sumienia zapada szeptem
w obcych zasadach gubi się sens już
ciężko określić dlaczego jestem

w kontraście wielu cierpiących co dzień
nieszczęścia głuche i nie śpią nocą
gdzie się zaczyna w człowieku człowiek
i czy się kończy - jak tak to po co?

pozamykani w bańkach komfortu
elektroniczna depresja ludów
wśród niewłaściwych często odczuć
szarzej w napięciach - charakter buduj

łatwo oddawać sto - dwieście procent
cenić bez granic najbliższych serca
wiarę odnawiać w los by ad vocem
ożywić duszę w życiowych wierszach

myśli zerwane czczą - piją smutki
tak gorzkie żale łzą rozcieńczone
ciężkie jak kamień chcą czujność uśpić
zabrać kolejny wytchnienia moment

to jest przejściowy spadek nastroju
własnej nadziei czasem zabraknie
naiwny dzieciak dawno już dorósł
potrafi dostrzec istoty aspekt

chcę się oszukać "nie jestem winny"
zduszonych wewnątrz potrzeb i marzeń
szczęściem uznaję wciąż radość innych
reszty nie trzeba - nie w tym wymiarze

dobrze jest wiedzieć że w górę serca
i uszki - wszystko co najważniejsze
w świecie gdzie często zostaje niesmak
wiem już dla kogo i po co jestem