Zakochać się warto, choć uczucie złudne.

Ja Ciebie pamiętam przez okulary zamglone,
Na przystanku stałeś późnym popołudniem,
I spotykały się nasze spojrzenia,
Z twoimi moje oczy puste.
I przepadłam, jak kamień w wodę,
I miasto stało się bezludne.
Istnieliśmy tylko my w zwyczajną środę.

Gdybym wtedy wiedziała, że mi się to przydarzy,
Wszystko inaczej bym zaplanowała.
Zostawiłabym Cię blisko, za rękę trzymała.
Ust bym nie przestała całować,
A jasnych włosów wiatrowi rozwiać nie dała.

Ty jak gwieździste niebo opisane przez dawnych poetów,
Jak dzieło renesansowych malarzy,
Niczym róża jedwabna w moim wazonie,
I kwitnące na wiosnę piwonie.
Sen długi o Tobie mi się marzy.

I czasem mi się przyśnisz – samotny i blady,
Jak siedzisz po zmroku na balkonie.
I wzrok wytężam, chyba na nic,
Bo pamiętam oczu błękit, dłoni ciepło i ust słodycz,
Ale nie pamiętam już twojej twarzy.

A przecież to za nią tęskni się najbardziej.