Czytam i nie czuję powagi. Raczej jeszcze jedną procedurę wpisaną w życie. Można cały ten ważny moment nazwać instrukcją pochówku. Szostki i bez empatii pogrzeb. Jednak pomiędzy pojawia się ogólne rozmyślanie o śmierci. Całość ceremonii sprowadza się do oprawy zależnej od kwestii finansowej rodziny zmarłego.
Co do warsztatu nie wypowię się, bo nie jestem ekspertką. Jednak tekst poruszył moje wnetrze i zamyślenie. Odchodzimy pewnie w taki sposób, w jaki żyjemy.
Pozdrawiam

Witaj Kornelu. Pozwolę się z Tobą "nie zgodzić". Tekst jest w miarę melodyjny tym samym może podchodzić pod prozę wierszowaną lub po prostu nią jest. Więc proza... a jednak wiersz ;)

Kwestia techniczna, powiadasz? No i fakt, że natchniona. Choć czytając, pojawiło mi się do Ciebie pytanie - Jaki tytuł nosi książka, którą chcesz napisać? Tak było. Pozdrawiam i podziwiam

Dobry tekst z dystansem, racjonalnością bez emocji, których nie ma, ot, jak w tytule, same fakty. A jednak budzi emocje:). Pozdrawiam

Teraz p. Bogumił Pijanowski powinien wystawić komentarz o treści "to nie jest wiersz bo ja go za taki nie uważam" tak jak ty zrobiłeś to u niego :) Cieszę się że wtedy odżegnałeś się od tego stanowiska(a przynajmniej ja to tak odebrałem) bo teraz nie mógł byś opublikować tego wiersza.
rzeczywiście dziwna sprawa niby nie ma w nim żadnych tych specjalnych technicznych chwytów ale jednak ten utwór ma coś w sobie.
Ciekawie jest ujęte to oczekiwanie na śmierć.
Ci wszyscy co się zjawili na pogrzebie, na tych elektrycznych pojazdach, którzy zastanawiają się czyja teraz kolej...
A przecież to może paść na kogoś młodszego od nich.
Ja osobiście odbieram śmierć raczej jako coś naturalnego
Życie bez końca jednak nie istnieje śmierć jest końcem życia.
I choć można życie zakończyć w wypadku bądź co gorsza być ofiarą morderstw to jednak chodzi po prostu o koniec życia nie jego zaprzeczenie.
Pozdrawiam :)