Weszłaś w jedną z płaszczyzn tego wiersza, zresztą być może najważniejszą , to znaczy w korytarz wiodący po meandrach umysłu. To jeden z moich ciemniejszych wierszy. Dzięki za komentarz.

Korytarz ten odbierałem w trzech płaszczyznach. Po pierwsze jako autentyczny i prawdziwy , przez który rzeczywiście przechodziłem, po drugie , jako metaforę życia w ogóle i po trzecie jako szczególną metaforę umysłu. W pewnym, uproszczonym sensie ta triada to klucz do większości moich wierszy.

Dzięki za komentarz. Obyśmy w korytarzach spędzali jak najmniej czasu naszego życia! Serdecznie pozdrawiam.

Dwadzieścia lat dzieli mnie od pewnych dramatycznych odwiedzin w szpitalu, co wiązało się z pokonaniem tego korytarza... W ramach mojego zbierania Rzeczywistości nie mogło zabraknąć i tego miejsca...

Dokładnie o to mi chodziło. Każdy ma swoje wyjście z tego korytarza. Pozdrawiam serdecznie.

Hm, może o tym wychodzeniu z polskich szpitali o własnych nogach to pomilczmy sobie trochę...

Tak! No i w końcu to "szpital" - większość jednak stamtąd wychodzi na własnych nogach, zdrowszych nawet, choć róznie to bywa :)

W korytarzach tli się może jakaś nadzieja, bo jednak jest to z założenia "przejście". Dzięki za komentarz.

Jak wytężę pamięć i odtworzę sobie ten korytarz, to nic takiego nie znajduję, nawet kafelki na ścianie były koloru żółtosraczkowatego z jakimś upiornym paskiem. Może kiedyś minąłem tam jakąś przedstawicielkę płci pięknej, ale okoliczności sprawiły, że nic nie zapamiętałem. Na szczęście ten korytarz nie do końca obrazuje stan mojego umysłu, bo gdyby tak było , byłbym zgubiony.

Wiedziałem, że ten wiersz nie wywoła raczej uśmiechu... Jednak to miejsce tkwiło we mnie na tyle intensywnie , że byłoby dziwne, gdyby w końcu nie powstał z tego wiersz. Dzięki Ci za odwiedziny.

Dzięki Meyling . Przyznam Ci się , że też z tego zakończenia byłem najbardziej zadowolony... :)

Oj żebyś wiedział że pochwalną :) w duchu zazdroszczę Ci talentu :)
ale to dobra zazdrość więc się nie obawiaj :) nie będzie stalkingu xD

Dzięki Ci za tak wszechstronną i trafną recenzję mojego pisania. Może zbyt pochwalną, ale biorę...

To się daje zauważyć.
Każdy twój wiersz to całość większość z nich to wiersze białe nie podzielone na zwrotki już to sugeruje ze opisujesz coś całościowo nie rozdrabniasz się nad poszczególnymi aspektami.
Jeśli gdzieś jest konkluzja to na końcu a nie ze każda zwrotka stawia w słupek a w międzyczasie te słupki trzeba zbierać i układać we wzorek.
Ty opisujesz wszystko rzeczowo jasno klarownie jak pięknie przystrzyżony trawnik.
I idąc ku końcowi czytelnik ciągle się zastanawia "No dobra gdzie leżą grabie?"
I gdy się dochodzi od płotu do płotu i grabi nie ma to jest się zadowolonym i wtedy człowiek orientuje się że pułapki z grabi co prawda nie ma ale trawnik jest na całej kuli ziemskiej i powrót do domu będzie trudny. Wciągasz, jak wir, w swój świat.
Przeżuwasz ,wypluwasz i człowiek tylko może powiedzieć "jeszcze"

W wierszach nie lubię za bardzo zagadek na poziomie samego tekstu, gramatyki i znaczenia wyrażeń, lubię zagadki na poziomie treści . Taką mam poetykę, dlatego u mnie zawsze jest kawa na ławę.

Miałem ułatwione zadanie, podajesz wizje jak na tacy.
Jak dobre wino lub kawałek wybornego sera pleśniowego tylko zasiąść i delektować :)
Na prawdę czasem czytać Cię to przyjemność sama w sobie, a potem dodatkowa przyjemność Cię komentować :D

Wszystko pasuje , łącznie z horrorem klasy B... a oddanie mroków umysłu w Twoim wierszu, wyborne.

Uwierz mi że jak czytałem twój wiersz to taki korytarz szpitalny z dreszczowców lat 80 widziałem.
W popkulturze istnieje archetyp duszy jako labiryntu. Twój szpitalny mroczny korytarz doskonale się w ten archetyp wpisuje.
Więc jeśli chodzi o wchodzenie w czyjeś wizje to bardziej Ty mi prawie gotową wizję podrzuciłeś :D

Nawet chyba nie wiesz jak znakomicie swoim wierszem-komentarzem wszedłeś w treść mojej wizji , która towarzyszyła mi , gdy pisałem swój wiersz. Serdeczne dzięki.

Dzięki za komentarz i wejście na chwilę do przestrzeni mojego wiersza. Takie korytarze wiodą w rożne miejsca, które nas przerażają... Korytarz ma w sobie dużą siłę symbolu, który da się odnieść do wielu sytuacji. Ten korytarz , który opisałem, zajął pierwsze miejsce w nigdy nieprzeprowadzonym konkursie w dziedzinie architektury na najbardziej potworny korytarz szpitalny.

Miałem w życiu to szczęście, że mimo przeżycia już kawałka czasu nigdy nie przebywałem długo w szpitalu z własną chorobą. Ten korytarz musiałem natomiast pokonywać wielokrotnie odwiedzając swoich bliskich i fenomenem było to, że mimo iż powinienem ten korytarz znać bardzo dobrze, prawie za każdym razem zdarzało mi się pobłądzić, tak jakby podświadomość wypychała go z mojej pamięci . Dlatego postanowiłem się z nim rozprawić. Dziękuję Ci za odwiedziny mojego wiersza.