Wstał dzień,
a cisza wgryzła się w ślady łodzi,
rozsypane w otchłaniach Styksu.
Chronos, jak Moiry, zamieszał w wodzie —
niczym w splątanych niciach losu.

Trzy zorze,
ostrymi nożyc krawędziami
rozcinają Echo.

Nyks — ukryta, skulona —
obserwuje Amaterasu.
Jej skóra drży
w lęku przed światłem,
jakby każdy jego błysk był trucizną.

Jej jasne usta — znak nieuchronności —
składają pocałunki na kwiatach,
otwierając ziewające pąki.

Lewą ręką wygładza
rozespane kocie futra,
prawą usypia
sowy i ropuszki.

Stąpa ostrożnie
po miękkich, mchem usłanych
Gai poduszkach.

Roztańczyły się w oczach Nyks
gwiazdy poszarpane galaktykami.
Gorzkim i kłujący jak cierń —
walcocieniem.

„Jakże bym chciała jak ona!” —
warczała zazdrosna.

Tsukuyomi — szukaj swojej Pani.
„Nie odwiedzaj swej siostry.
Potrzebuje mej tarczy,
łez prawdy — chłodnych jak twe promienie.”

„Będę Twoim słońcem” —
szepcze.
Wibruje oddech pełen ulgi,
jak chłodny podmuch na pustyni.

Styks warczy — fale
gęste jak magma, jak jądro ziemi rozgrzane,
parują.
Mgły wzniecają.

Wielkie, półmrokiem podsnute
czarne oczy niebios —
spadają kaskadami
w mgieł i chmur wyobrażenie.

Pętają Amaterasu —
siniejącą, krwawiącą.

Nyks szarpie ją...
nie jak bogini.
Bardziej — jak zwierzę,
które pożera światło,
jak Saturn —
który wchłania dziecko.

Karmazynowe smugi
rozświetlają zborze.
Życiodajne, spokojne kłosy
chwieją się na wietrze.

Świat zaciska powieki —
a Nyks pastwi się
i pastwi,
aż nie zostanie nic
do kochania.
do zabicia.