Nie możemy znać myśli drugiego człowieka, tak jak nie znamy godziny swojej albo czyjejś śmierci. Chyba w żaden sposób nie jesteśmy gotowi na śmierć osoby którą kochamy, na swoja możemy się przygotować.
Jeśli kogoś dobrze poznamy wiemy co go raduje, a co smuci, możemy czasem wyprzedzić jego słowa. To, że ktoś twierdzi, że wie jak powinno się kochać drugą osobę i wie o niej wszystko świadczy tylko o tym, że nie kocha i nie wie nic.
Ciekawe myśli. Pozdrawiam.

Przeżyłam jedną dozgonnie miłość taką która miała być na wieki wieków
I co
I nic
Słowa słowa słowa
🙂
Życzę Ci miłego dnia 🙂

Dwoje ludzi na siebie spojrzało, czyżby któreś w uczuciach ze śmiercią w parze tańcowało? Jutro nie umiera nigdy żaden albo dzisiaj umiera każdy.

Świetny wiersz napisany w tematyce, którą lubisz i dobrze się odnajdujesz a jednak na inny sposób, to się nazywa rozwój twórczości. Myślę, że idziesz do przodu. Pozdrawiam

i oto jest dobre pytane ...

Staję tak nad twoimi słowami,
i patrzę w nie niczym w obraz jesienny.
Tam postać w deszczu skąpana.
Coraz to nowy wicher mokre liście
w twarz rzuca wściekle.
Nie. To nie liście, to słowa są przecież,
tak czymś zroszone.
Czyżby łzami twoimi?
I sam już nie wiem kto płacze.
Pogoda, czy postać w obrazie?
Zupełnie jakby malarz płakał
malując łzami to, co widzi duszą.

Pozdrawiam Pochmurnico :)

Dnia swojej śmierci nie zna nikt, nawet najbliższa osoba. Czy zdąży ona do tego czasu dowiedzieć się wszystkiego o tobie, zajrzeć w głąb duszy, do najciemniejszych jej zakamarków, czy zdąży ukoić wszystkie smutki, ukochać cię do końca? Piękny utwór, pozdrawiam najmilej :)

Nigdy do końca nie zna się żadnego człowieka,nawet tego co mówi ,że wie wszystko.W różnych okolicznościach ukazuje się czasem prawda o człowieku i to jak potrafi postąpić.Tekst nie jest taki oczywisty ,myślę nawet ,że podchwytliwy i do końca z dozą takiej nieufności może ironii.Dobrze jest mieć w ostatniej godzinie życia dłonie ,które zaprowadzą nas na ostatni brzeg albo koniec tęczy....
Pozdrawiam serdecznie 🙂

Mocne pytanie...cóż może odpowiedzieć człowiek, który nie może jej przewidzieć, jedynie dojrzeć zbliżające się jej ślady?
Z moich doświadczeń wynika, a byłam blisko śmierci, że wyrazem miłości nie było mówienie o niej, a raczej towarzyszenie i milczenie, ale w jakimś wspólnym porozumieniu, tego co nastąpi... nawet trudno się o tym pisze!
Serdecznie pozdrawiam:)*

Prowokacyjny ten wiersz.
Czasem towarzyszy się ukochanemu człowiekowi w umieraniu. Bo bycie z kimś w odchodzeniu to szczególny wyraz miłości.
Ale chyba nie chciałabym zostawić moich bliskich z takim obrazem w pamięci.
Bo tego się nie da zapomnieć i gdy się coś takiego przeżyło, trudno z tego żartować.
Pozdrawiam ciepło

Można już teraz myśleć
i marzyć o raju.
Pozdrawiam,
Miłego dnia

Jest przekornie dosyć, co powoduje niepewność. Ja to czytam tak, że słowa o miłosci są tylko słowami. Trzeba je bowiem udowidnić czułą i troskliwą obecnoscią, obecnoscią aż do śmierci (mojej lub twojej, zależnie ktora nadejdzie pierwsza).
Ale z drugiej strony miłość właśnie zakłada wieczność, w tym znaczeniu, że kochankowie nie myślą o śmierci, nie przewidują i nie czekają. Sławią jedynie walory swojego uczucia. Wiem oczywiście, ze miłość zmienia się w czasie i temat uniesien jako domena zastepuje wreszcie temat choroby, starości i śmierci.
Jeśli miłosć minęła, zastąpi ją inna, taka która chętnie poniesie "ciężar" nieuniknionego. W tym miejscu przychodzi mi do głowy jako "absolut" fragment o milosci wyjęty z "Traktatu o łuskaniu fasoli". Bezkompromisowy, świetny.
Doskonałą refleksję poddałaś p9d rozwagę.
Miłego dnia!

Powiem Ci konvalove, że faktycznie mam mieszamy uczucia po przeczytaniu tego wiersza. Kolejny utrzymany w takim duchowym klimacie Goethe, że jest miłość, która cierpi. Skończyła się relacja, skończył się związek, ale serce nie slucha - serce choć krwawi nadal poniekąd kocha. I robi wyrzut skraplając słono te wszystkie piękności dokonane już dawno, a jednocześnie trochę z ironią, trochę kpiąco i z nutą sarkazmu pyta: czy zdążysz na moją śmierć? W dodatku wszystko jest ubrane w piękny nasz polski romantyzm. Jakby peelka chciała dopowiedzieć taką prośbę: błagam cię zdąż wróci i mnie znów pokochać...
Tak to widzę 🙂 Wiersz z odrobiną niedopowiedzenia, który czyni go smacznym. Smakowałem więc po mału przymykając momentami oczy, by skupić się na słodkim nadzieniu. Jak widać niesie...😅 Bardziej tubu Ciebie nostalgia i jeśli smak TK raczej slodko-gorzki, ale wyobraźnia robi swoje 🙂🙃
pozdrówki 🙋😊

To niewątpliwie najtrudniejsze wyzwanie, jakie stawia przed człowiekiem los. Być przy kimś podczas. Pozdrawiam.

Przeszedł mnie dreszcz po przeczytaniu , nie ukrywam. Kawał dobrego wiersza.
Pozdrawiam.