Moniko, zdecydowanie zgadzam się z tym, że ostatnio obwinia się nawet ofiary. Nie wiem jak można tak myśleć, bo dla mnie to jest jakieś nieporozumienie. I to jest na każdej przestrzeni: podobno "okazja czyni złodzieja", ale czy to wina osoby, która położyła w parku obok siebie portfel, że została okradziona? Czy osoby, która nie potrafi zachować się w społeczeństwie i dopuszcza się kradzieży? Tak samo gwałty. Czy to wina ofiary, że miała zbyt krótką spódniczkę i wracała zbyt późno do domu? Czy osoby, która nie potrafiła powstrzymać swoich żądz i dopuściła się gwałtu? Podobnie z mordercami. Są tacy, którzy żałują czynu do końca swoich dni, zżerani przez sumienie, są tacy, którzy szczycą się zabójstwem i mówią, że mogliby to jeszcze raz zrobić, a jeszcze inny nie ma pojęcia, co zrobił i odczuwa pustkę. Możliwości tyle, co ludzi, chociaż wiadomo, że pewne schematy się powtarzają. Psychopatów nie brakuje na świecie. Tak samo jako morderców, gwałcicieli czy złodziei, o których wspomniałam wyżej - życie w społeczeństwie niejednego przerasta. Dziękuję za zagłębienie się w temat, pozdrawiam serdecznie. Bardzo lubię komentarze, w których można powiedzieć coś więcej, więc dziękuję również za tę możliwość.

Cześć Tęczo,

bardzo się cieszę, że ten wiersz aż tak Cię wręcz przetrzymał przy sobie. Jednak coś tam podziałało. Dziękuję za przeczytanie, również pozdrawiam.

Pięknie dziękuję za tak przychylną opinię, to bardzo pokrzepiające. Również przesyłam pozdrowienia w pakiecie z wdzięcznością.

Dziękuję Lidio - tutaj nie oczywiście co mówić o usprawiedliwieniu, chociaż to temat ciężki, bo oczywiście nikt nie ma prawa odbierać drugiemu człowiekowi życia, ale tak samo nie ma prawa człowiekiem gardzić, ranić, krzywdzić, gwałcić, znęcać się i tak dalej. Co w przypadku, gdy załóżmy ofiarą jest kobieta, i znosi przemoc psychiczną i fizyczną przez długie lata? Jeżeli w końcu nie wytrzymuje i zabija, to czy jej wcześniejsze cierpienie może być usprawiedliwieniem jej ostatecznego czynu? Ciężko o tym mówić, bo znajdą się tacy, co stwierdzą, że mogła zrobić mnóstwo innych kroków jak uciec czy zgłosić się z tym problemem do kogoś, ale tak naprawdę w rzeczywistości wcale nie wygląda to tak łatwo, i często ofiara jest już tak zniszczona psychicznie, że nie myśli o niczym innym jak o tym, by się uwolnić tak jak ona uważa. Różnie w życiu bywa, i zanim oceni się czyn warto pomyśleć dokładnie nad motywem, ale trzeba też oczywiście pamiętać, że psychopatów nie brakuje. Serdecznie pozdrawiam.

Zawsze starannie dobierasz piosenkę ,słowa,melodię,jest idealnym uzupełnieniem treści wiersza.W wierszu "Spadam"to perfekcja, w tym ,już tylko wyobraźnia pozostała:)

"Emocjonalna aura tajemniczości" - podoba mi się to określenie! To taka próba dotknięcia tego, co obce, a może to za dużo powiedziane z tym dotknięciem, bo nie chcę sugerować w żaden sposób, że chciałabym poczuć się jak podmiot liryczny.

I naprawdę biorę do siebie Twoją opinię odnośnie muzyki. Obiecuję to poprawić, i dodawać to, co akurat w chwili pisania wiersza w duszy mi gra. To miłe, że zwróciłeś na to uwagę, i że faktycznie słuchałeś tych podkładów. Pozdrawiam pięknie, i dziękuję!

Lubię czytać Twoje wiersze z podkładem muzycznym,troche mi go tu brakuje.

Dziękuję, Mitylene!
I tak, masz rację - wiersz wyżej to jedynie wykreowana sytuacja i uczucia, która mogłyby wtedy towarzyszyć, chociaż wiadomo, nie da się tego sprawdzić w 100%. Znaczy, no... da się, ale rozumiesz, że nie o to mi chodzi. W każdym razie fajnie, że do mnie zajrzałaś, i fajnie, że zaciekawił Cię mój wiersz, cieszę się. Pozdrawiam również!

Też zdarzy mi się zobaczyć takie dokumenty, chociaż ostatnio staram się mniej, by nie karmić się zbytnio takimi sytuacjami, które w moim przypadku zostają we mnie na długo.

O wow, to dopiero komplement!

Radku, dziękuję za tak rozbudowany komentarz. Od razu przybijam piąteczkę za to Wx18, nie mogę inaczej! Wiesz, lubię poruszać tematy, które chodzą mi po głowie, ale nie w kontekście doświadczenia faktycznego, bo jednak piszę głównie o przykrych i ciemnych stronach świata, ale po prostu często chodzą mi te kwestie po głowie, i chcąc nie chcąc poświęcam im swoją wewnętrzną energię, pochylam się nad tym, przeżywam, chociaż nie w rzeczywistości. Myślę, że wiesz, o co mi chodzi. Czy dobrze pisałabym dreszczowce? Nie wiem. Kiedyś zdarzyło mi się napisać opowiadanie, ale to już stricte horror był, więc na pewno to nie miejsce nawet na przytaczanie fragmentów. Kto wie, może kiedyś spróbuję swoich sił, by coś dłuższego napisać... temat na pewno nie jest zamknięty. I odnosząc się do Twojego pytania na samym końcu, chociaż pewnie to było retoryczne, ALE: uważam, że nie we wszystkim da się widzieć pozytywy, i co więcej, nie we wszystkim powinno się je widzieć. Są takie sytuacje, wiersze, momenty, słowa, nad którymi trzeba pochylić się w drugą stronę, właśnie "w dół", nie znaczy to jednak, by tam zostać i utknąć. To raczej dla wyostrzenia kontrastu pomiędzy tym, co dobre, a tym, co złe. Ale to też pewnie rozumiesz, co ja Ci tu się produkuje, prawda? W każdym razie - fajnie, że mogłam przeczytać od Ciebie komentarz, cieszę się bardzo. Miłego, Radku!