Psalmy, które pisałem , pisałem w chwilach "czystych", kiedy w ogóle nie myślałem, by je zamieszczać chociażby na portalu. Były to właściwie modlitwy. A ten tu wierszyk to właściwie satyra na losowe rozstrzyganie o istnieniu Boga. Taki żart. W sumie jestem jajcarzem większym niż to z moich wierszy wynika. Bez humoru życie byłoby nieznośne.

Nigdy w życiu nie nazwałbym Ciebie ignorantem. I to nie dlatego, że chcę być uprzejmy, bo z tym nie bywa u mnie najlepiej, ale dlatego , że Twój pogląd jest jak najbardziej sensowny. Owszem, ja nie zgadzam się z nim, ale to niczego nie zmienia w tym pierwszym zdaniu , które napisałem. Spróbuję w dwóch słowach wyjaśnić swoje stanowisko. Nie chodzi wcale o strach przed karą, ale o sens życia i twórczości właśnie. Wyobraźmy sobie na chwilę , że pewne jest, że Boga nie ma , i że całkowicie materialistyczny pogląd na świat i życie jest jedynym uzasadnionym spojrzeniem. Cóż to oznacza? A no nie mniej ni więcej, że za ileś tam miliomów lat Ziemia przestanie istnieć razem z naszą cywilizacją. Jeśli nawet uda nam się wyemigrować na inną planetę, to i tak przestaniemy istnieć razem z Wszechświatem, który zmierza do oziębienia się do temperatury , w którym życie nie jest możliwe. Na końcu pozostaną czarne dziury , w których też nie jest możliwe życie , ale i one wyparują. O naszym istnieniu nie zostanie nawet pamięć , bo nie będzie niczego takiego jak pamięć. Jaki więc sens ma nasze istnienie i nasz rozwój? Mógłbym stoisko znieść swoją indywidualną śmierć, ale jak pogodzić się z niebytem jako finałem istnienia człowieka? Zauważ , że to wszystko napisałem tylko w jednym celu! Mianowicie wyobraź sobie , że dla mnie pytanie o istnienie Boga jest ważnym pytaniem. Tylko tyle.

Ok. Jestem ignorantem, straszliwym, ale… Jeśli Bóg jest, to też wszystko jest dozwolone. Sens życia sprowadzony do życia pod dyktando strachu przed karą? Naprawdę? Pytanie o istnienie Boga było, jest i pozostanie pytaniem retorycznym. Przepraszam, ale tomy opasłych traktatów teologicznych zawsze zostaną sprowadzone do krótkiego: wierzę. Nie posunęliśmy się w tej kwestii ani o pół centymetra wymiernej wiedzy. Bardziej nurtuje mnie pytanie o sens istnienia człowieka. Ale to już temat na inną rozmowę, kiedyś tam :). Tak wiem, z ignorantami się nie dyskutuje ;). Pozdrawiam.

Jestem. Najkrócej jak umiem. Najpierw cytat z Dostojewskiego: "Jeśli Boga nie ma , to wszystko jest dozwolone". I nie o to chodzi, że bez Boga nie jest możliwa etyka . Egzystencjaliści , tego "dobrego nurtu" jak Camus , twierdzili , że odwrotnie , jeśli Boga nie ma , to tym bardziej powinniśmy być dla siebie dobrzy bo mamy tylko jedno życie. Chodzi mi o to ,że fakt istnienia czy nieistnienia Boga w rozumieniu judeochrześcijańskim ma zasadnicze znaczenie dla etyki i sensu życia człowieka . Uważam pytanie o istnienie Boga za najważniejsze z pytań kiedykolwiek postawionych przez człowieka. Ponieważ na ten temat trzeba by mówić godzinami więc kończę zanim zacząłem.

Odpowiem na to pytanie, ale jutro, bo dziś jestem wykończony.

Ci innego napisać , co innego rzucić los. Boję się.