Śmiem domniemywać, że jest to bardzo osobisty wiersz autora. Jako że poznałem trochę Twoją poetykę, która się różni od tej zastosowanej tu, to uważam, że jest to celowy zabieg, pozwalający spojrzeć na siebie oczami widza, słowem zdystansować się tak, żeby forma wiersza nie kojarzyła się natychmiast z Kornelem Passerem i jednocześnie zachowała sedno jego przekazów, to jest - obiektywność i rzetelność opisywanego tematu.
Widzę i wyczuwam w tym wierszu pewną niewymuszoną elegancję kulturalnych ludzi, coś w stylu angielskich gentelmenów, trzeźwo patrzących na rzeczywistość i nie wikłających się w nią emocjonalnie. Tytuł znakomicie pasuje mi do moich wrażeń. Ciekawi mnie też to podwójne porównanie się, raz do wilka patrzącego w nicość, a raz do interferującego cyborga podpiętego do komputera... Dwie dusze, o których wspominałeś wcześniej? Jedna racjonalna, druga reagująca na zew natury. Ale Podmiot w tym wierszu jest moim zdaniem - obecnością, świadomością, która po prostu wszystko obserwuje i chyba to jest najważniejsze, choć tematów do rozmowy widzę tu bardzo dużo. Bardzo mi się podoba ten wiersz. Pozdrawiam

Obiektywnej rzeczywistości nie zmienisz, ale możesz zmienić swoje nastawienie. Filozofia Wschodu mówi: nagnij swój umysł.

"myśli moje
stosowne do czasu i miejsca
oczekiwania również"
Trafnie dobrany tytuł.
Zaiste pesymizm wylewa się z każdej strofy, a smutek zza szafy.
Nuda jest paskudnym towarzyszem, choć pewien filozof powiedział, że "Nudzić się, to przeżywać czas."

Bardzo fajny wiersz!
Taki nocny klimat z natrętnymi myślami i rozważaniami. Kurcze, zatrzymał mnie ten wiersz i zamyślił. Super!
Pozdrawiam serdecznie :)

za późno się kłaść
za wcześniej do dnia
za późno by coś zmienić
w tej nocy

Taki punkt bez powrotu, niby jeszcze cos ale już nie do końca.

mam wrażenie ze to jeden z twoich opisów końca świata. Przy tych opisach coraz częściej mam wrażenie że Ty to tak na prawdę i tka siedzisz za tym swoim biureczkiem w swoim gabineciku i tak siedzisz i siedzisz i już byś chciał zasnąć ale jakoś tak sen nie nadchodzi i strasznie Cię to irytuje do tego stopnia że wstajesz zza tego biureczka i chodzisz po pokoju i zaczynasz się przejmować ze zaśpisz do pracy że będziesz zmęczony i poddenerwowany na pewno się pokłócisz niepotrzebnie z żoną a w pracy będzie Ci kiepsko szło i tak dalej i tak dalej. i gdy tak deliberujesz sobie w głowie ile to złego może cię spotkać przez to że się nie wyśpisz. Po prostu się męczysz i idziesz uciąć drzemkę. kilka chwil później twój budzik (taki wielko nakręcany z takimi dzwonkami wielkimi robiący takie głośne CYK CYK) katuje twoje uszy kakofonią alarmu bo już pora wstać odprasować swoje myśli (lekko wygniecione zwłaszcza na rogach) i z przylepionym uśmiechem na twarzy przywitać nowy dzień, i pilnować by uśmiech zawsze trzymał się prosto by nikt nie zauważył.
Wiesz że jak by co to masz do mnie e-mail?
No to się trzymaj i nie puszczaj się ;)

Musiałam dwa razy spojrzeć, czy to na pewno Twój wiersz! Siedziałam obok, niewidzialna zupełnie, siedziałam, patrzyłam i słuchałam. Bardzo umiejętnie zatrzymana chwila.
Zwróć uwagę na wersy - drugi w pierwszej strofie, pierwszy w czwartej i drugi w ostatniej, czy na pewno o te wyrazy chodziło: ze, szczepiony, wcześniej. Pozdrowionka :)

Fajna ta elegia i te egzystencjalne pytania, wspomnienia. Gdybym był samotnym wilkiem, czy innym tworem, pewnie bym miał podobnie, bo nawet te pociągi do Otwocka i Lublina często słyszę, ale dla mnie ich nie ma. Pozdrawiam