Brawo. Odważnie, dociekliwie.

Dociekliwość i inteligencja przeplecione szczególną wrażliwością... To lubię!

Taki wiersz pod prąd utartym schematom, zawsze ciekawe takie pisanie:) Pozdrawiam ciepło:)

Takie przedstawienie sprawy z punktu widzenia Nikodema poszerza spojrzenie na sprawę. W tej rozmowie pomiędzy nim a Jezusem nie chodziło bowiem o wykazanie głupoty faryzeuszów. Również Jezus nie potraktował Nikodema z awersem. Podoba mi się więc w Twoim wierszu ten zwrot z pierwszej strofy, jakby wyrzut w kierunku czytelników wiersza, a tym samym czytelników Ewangelii Janowej.
Wskazujesz też na ważną problematykę. Porzucenie tego, w co wierzyło się całym sobą dotąd, nie było dla wielu ludzi prostą decyzją. To się wiązało z wywróceniem własnego życia niejako do góry nogami, bowiem nauka Jezusa była (i jest nadal) bardzo radykalna. A przecież faryzeusze sami o sobie myśleli, że idą słuszną drogą. Tak czy inaczej jakąś decyzję należało podjąć. Gdy się spotyka Jezusa zawsze trzeba podjąć decyzję. Nie ma tu innej opcji.

Trochę odejdę od wiersza na rzecz Ewangelii. Mnie ten fragment z rozmowy Nikodema i Jezusa odsyła do innego fragmentu u Jana. Jezus mówi Nikodemowi o narodzeniu się ponownym. To mnie zatrzymuje właśnie. W innym miejscu w rozdziale 10 Jezus wobec faryzeuszów wygłasza mowę o Dobrym Pasterzu. Tam Jezus mówi o tym, że pasemterz wchodzi przez bramę do owczarni i wyorowadza swoje owce, a one słuchają jego głosu. Mówi też, że to On jest "bramą owiec" (J 10,7) i dalej: "Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie będzie zbawiony..." (J 10,9)
Tu się należy kilka słów wyjaśnienia. Ty zapewne, Kornelu, doskonale znasz tę symbolikę, ale pewnie niektórzy z czytelników Twojego wiersza nie znają. Otóż była tam w Izraelu, a i do dzisiaj jest, taka praktyka wśród pasterzy, że owce pasło się we wspólnej owczarni. To znaczy, że kilku pasterzy gromadziło swoje owce w jednym miejscu. Nad nimi ustanawiano jakiegoś stróża tudzież odzwiernego. Te owce oczywiście mieszały się tam wszystkie. Natomiast rzeczywiście tak jest, że one doskonale znają głos swojego pasterza, swojego właściciela i tylko za nim pójdą. Innego się boją. Taki pasterz więc, gdy przychodzi po swoje owce to staje w drzwiach owczarni i woła te swoje owce. Stoi w rozkroku w drzwiach i każdą jedną owcę, która do niego przychodzi sprawdzą, czy rzeczywiście ona jest jego, bo czasem jakaś głupia z innego stada się trafi. I te swoje owce przepuszcza między swoimi nogami na drugą stronę. To jest właśnie ten symbol bramy. Jezus stoi w drzwiach i każdą jedną owcę przepuszcza z owczarni na zewnątrz, by je później wyprowadzić. To jest niesamowita symbolika. Ja w moich rozważaniach idę jeszcze dalej. Mianowicie to przepuszczanie owiec między nogami Pasterza, kojarzy mi się z narodzinami. Tu nie trzeba za wiele tłumaczyć. To jakby Jezus rodził dla Królestwa Niebieskiego każdego człowieka, który przechodzi przez Niego właśnie. Wspaniała sprawa z punktu widzenia wiary. Właśnie przez to rodzenie odniosłem ten fragment Ewangelii do Twojego wiersza i rozmowy z Nikodemem. Narodzić się powtórnie, narodzić się z Ducha to znaczy stać się własnością Jezusa. Ależ to brzmi mocno. Wielu się może wzdrygnie na to słowo "własność". Owce należą do Jezusa. I tylko przechodząc pod Nim mogą wraz z Nim pójść na pastwisko Jego. Niesamowita sprawa.

Sorki, że odszedłem daleko od wiersza, ale to przywołanie rozmowy z Nilodemem tak mnie pociągnęło do tego rodzenia z Ducha. Trochę się więc dostosowałem do Twojej ostatniej strofy, że te kształty przeróżne czasem lepiej widać za dnia, a czasem inaczej w nocy, a więc dobrze jest jednak rozmyślać, pytać i szukać.

Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️