Za siedmioma rzekami za siedmioma górami
w małej chatce drewnianej u wzgórza
tu mieszkała latami wędrowała ścieżkami
ta dziewczyna piękniejsza niż róża

Już wstawała o wschodzie i pieliła w ogrodzie
lilie róże i żółte kaczeńce
smutek wracał falami bo zabrakło już mamy
wtedy bardzo bolało ją serce

Biedna śliczna sierota serce miała ze złota
tylko sama samiutka jedynie
nie odwiedzał nikt chatki gdy zabrakło w niej matki
któż miał pomóc tej biednej dziewczynie

Ze wszystkimi w zgodzie to co żyło w przyrodzie
długie zatem spędzała godziny
aż tu kiedyś z zarośla jakaś postać wyrosła
i zmierzała w kierunku dziewczyny

Przestraszona Marlena nie widziała odzienia
tylko szablę błyszczącą u boku
i czym prędzej do chatki przecież człowiek tu rzadki
skąd się nagle pojawił o zmroku

Stój zatrzymaj się proszę srebrną szablę choć noszę
to ci krzywdy nijakiej nie zrobię
sam zgubiłem swych ludzi i nim świt się obudzi
dalej ruszę przed siebie już w drogę

Nocka teraz już ciemna każda droga jest inna
orszak ludzi pozostał gdzieś w lesie
jestem bardzo spragniony koń się wlecze strudzony
echo kroki z daleka już niesie

Podam wodę ci panie przygotuję posłanie
sama spocznę przed chatą pod drzewem
a gdy dzień się obudzi i odnajdziesz swych ludzi
pożegnają cię ptaki swym śpiewem

A nazajutrz o świcie książę wyznał jej skrycie
że pokochał ją sercem i duszą
chciałbym włożyć koronę pojąć bardzo za żonę
nim do zamku z tej chatki wyruszę

Mocno o to cię proszę miłość w sercu już noszę
nie odmawiaj mi pani swej ręki
później było wesele dzwony biły w kościele
i zmieniły się losy Marlenki