Michael niczym gołąb osiadł na dachu.
Za nim z hukiem wylądował Serafin.

- Dziś czuję się trochę ociężały. Anioł próbował się usprawiedliwić.

- Było jeść tyle ptasiego mleczka?! Skarcił przyjaciela Michael.

- Ciii. Nie traćmy czasu. Odparł Serafin.

Kilka minut później zatrzymali się przed zamkniętymi drzwiami.

- Alohomora. Powiedział cicho Serafin i w tym momencie zamki przekręciły się w środku, a drzwi leciutko uchyliły.

Aniołowie zajrzeli do mieszkania. Panowała w nim cisza i głęboka noc.
Weszli, a potem cichutko do pokoju i gdy stanęli przy łóżku Michael spojrzał na Serafina, a ten uśmiechnął się.
Spał tam chłopak zwinięty w kłębek, a przy nim Szatynka, otulona starannie dwoma kocami.

- Serafinie... Odezwał się cicho Michael.
- To nie zabawa. On czuje dwa razy mocniej niż inni...

- Ale teraz jest szczęśliwy. Serafin nie krył radości.

Michael zamknął oczy, wytężył anielskie zmysły, po czym także się uśmiechnął.

- Śni o niej... a ona śpi szczęśliwa. Jak to zrobiłeś Serafinie?

- Ja nic nie zrobiłem. Dostarczyłem tylko żółtą karteczkę.

- Tę żółtą karteczkę??? Dopytywał się Michael.

- Tak. Z ogrodu pełnego miłości.

Stali jeszcze w milczeniu, chłonąc sytuację, po czym Michael odezwał się.

- Czas na nas Serafinie.

W tej sekundzie chłopak otworzył błękitne oczy i czujnie spojrzał w ciemność.
Ale niczego tam nie znalazł.
Wtedy jeszcze dokładniej otulił bliską Kobietę kocem,
po czym głęboko zasnął.