spójrz . przyniosłam ci to niebo
które wczoraj nam upadło
tak zupełnie niepotrzebnie
nieczynione mocą żadną

tylko naszych dusz wędrówką
w niepotrzebne stany rzeczy
tam gdzie bywa nazbyt smutno
by strzec nieba . nie zaprzeczysz

że to wszystko nasza wina
i pokuta będzie naszą
najsmaczniejszą częścią życia
której oczy nie zobaczą

tylko naszych dusz wędrówka
w najpiękniejsze stany rzeczy
stanie się obrazem jutra
tam gdzie nasze niebo leży

.

chodź . spojrzymy w nowe jutro
niczym ptaki przed wylotem
zostawimy połać smutną
pod nostalgii krzywym płotem

i na skrzydłach dobrej woli
odwiedzimy obce światy
w których nic już nie zaboli
oprócz przedwczorajszej straty

tego czegoś co snem było
tak szczęśliwym jak lot w niebo
po nieustającą miłość
która wieczną jest potrzebą

chodź . nim zgaśnie cień nadziei
nim się w skrzydłach pióra spalą
spróbujemy splin odmienić
i zamienić go na trwałość

wszystkich dni splecionych w jedno
kalendarium dobrej woli
gdy ja z tobą a ty ze mną
odkrywamy wierność roli
.